Forum m³odzie¿owe e-Mlodzi.com

Sytuacja wygląda tak, jestem blogerką. Prowadzę bloga o modzie, muzyce, ogólnie życiu nastolatek. Głównym moim celem jest pomoc moim rówieśniczkom w poprawie samooceny. Poza tym, że przywiązuję dużą wagę do koloru paznokci to jestem też wrażliwą dziewczyną z bujną wyobraźnią, dlatego na blogu chcę umieścić też opowiadania. Chciałabym poprosić was o radę, zapytać czy podoba wam się to co napisałam... I czy uważacie, że w dzisiejszych czasach opowieść gdzie nie ma wampirów ma szansę znaleźć czytelników? A oto moje dzieło ; )



Nędzne było to co ją otaczało i nędzne to posiadała. W pierwszej sekundzie życia zaczęło się jej przekleństwo. Znienawidzona przez kobiety, nawet rodzona matka nią gardziła. Dubrownik, Chorwacja 26 Maja 1987 rok. W starym domu przy brzegu siedemnastoletnia Fenos przeżywała swój największy koszmar, od ośmiu godzin w wielkich bólach rodziła dziecko, owoc okropnego gwałtu. Po wielogodzinnej męce matka dziewczyny niemal wyrwała dziecko z łona, spojrzała na córkę, później na dziecko i powiedziała zimno:
- Dziewczynka - odcięła pępowinę i podała szybko dziecko innej kobiecie.
Ułamki sekundy zdążyły upłynąć, gdy nieznajoma przyniosła noworodka matce:
- Jest głodna. Pewnie chcesz ją nakarmić- wypowiedziała te słowa uśmiechając się szeroko.
- Zabierz ją ode mnie, nie chcę jej, nienawidzę! Utopcie ją- wykrzyczała rozwścieczona dziewczyna.
Przerażona położna pospiesznym krokiem wyszła z pokoju. Zdążyła ledwie nakarmić dziewczynkę, gdy do domu wszedł wysoki, przystojny mężczyzna o charakterystycznej bliźnie na czole.
- Gdzie ona jest? - zapytał gospodyni.
- Tatusiu! - wykrzyknęła zmęczona dziewczyna.
Mężczyzna podbiegł do łóżka swojej córki, złapał ją za rękę i ucałował w czoło.
- Już po wszystkim skarbie, już po wszystkim - powiedział czule do swojego dziecka.
- Zabierz ją tato! Nie chcę jej widzieć! - odparła dziewczyna znowu wpadając w szał.
Devor podniósł się z kolan i opuścił swoją ulubienicę. Wszedł do pokoju, spojrzał na swoją wnuczkę a jego oczy zaszkliły się i zabłysły równocześnie.
- Chce pan ją wziąć na ręce? - zapytała pielęgniarka, tym razem trochę niepewnie.
Rozchylił usta, ale nie udało mu się zebrać żadnych słów, wyciągnął tylko ręce w kierunku małej.
- Hilaria, tak Ci na imię, Hilaria... - powiedział do dziewczynki.
Wyciąnął z kieszeni koszuli drobny łańcuszek z przepiękną zawieszką.
- Mogłabyś jej to założyć? - zapytał.
Kobieta szybko podeszła, wzięła z jego dłoni medalik i zapięła dziewczynce na szyi. Devor spojrzał posmutniały na kobietę, spuścił wzrok i poszedł do drugiego pokoju.
- Jesteś pewna, że ona nigdy jej nie pokocha? Przeżywa szok, zobacz na tę ślicznotkę! - powiedział do swojej żony pokazując jej Hilarię.
- Zabierz ją Devorze, ja i Fenos nie chcemy jej widzieć! - Rose skarciła męża.
Bezradny człowiek obrócił się na pięcie i wyszedł z domu. Szedł niepewnie w stronę szpitala, okrążył go i znalazł się na tyłach, gdzie nie było ludzi. "Okno życia"- ten napis kuł go w oczy i rozrywał mu serce. Zastanowił się jeszcze przez chwilę, zaczął płakać, przytulił delikatnie swoją wnuczkę do serca. Niepewnym krokiem chwycił za klamkę, położył dziesiątko a obok list, który wcześniej napisał i szybko odszedł.
"Na imię ma Hilaria, proszę by ten list dostali jej opiekunowie. Przepraszam- to jedyne słowo jakie mogę Ci w tej chwili powiedzieć. Przepraszam- to jedyny argument jaki mam teraz na swoją obronę. Przepraszam- to jedyne słowo, którym mogę zastąpić "Kocham Cię" jakie powinnaś teraz sama ode mnie usłyszeć. Przepraszam... Skarbie, nie wiesz nawet jak trudno jest człowiekowi wybierać między dzieckiem a dzieckiem. Między moją córką a moją wnuczką. W chwili kiedy Cię ujrzałem pomyślałem, że nie mogę odebrać Ci rodziny, ale jakbym mógł zrobić to swojej córce. Dziecko, mam nadzieję, że kiedyś zrozumiesz. Nie proszę o wybaczenie, bo na nie nie zasługuję. Dziadek"



To pierwsza część, początek długiej historii. Przepraszam za błędy, to wersja robocza ; )

A wiesz mnie to też już denerwują te wampiry i to jeszcze w stylu, który nie lubię.
Moim zdaniem zbyt krótki materiał by go ocenić. Historia ma potencjał i trudny problem, rozterki moralne bohaterów. Czemu Chorwacja?

A to nie powinno znaleźć się w dziale "Wasza twórczość"?

Może i ma jakiś potencjał, ale rozterki moralne? Nad czym tu się rozwodzić, kochający dziadek, który bez walki oddaje wnuczkę? Nie róbmy sobie żartów

Troszkę błędów stylistycznych i innych pierdół jest. Większość to zapewne moje widzimisię, ale ocena miała być subiektywna.

Zacznę od tego, że cały ciąg od "Nędzne" po "gardziła." jest nieuporządkowany.

Chyba czegoś tu brakuje. Po pierwszym "to" należy się przecinek.


W pierwszej sekundzie życia los zakpił z niej i zesłał na jej duszę wieczne przekleństwo? nie wiem, nie wiem.


Jakim brzegu? Przy brzegu czego? W domu jest ten brzeg? Czy na zewnÄ…trz? U brzegu morza?


To zmęczona była czy nie? Może ostatkiem sił to wykrzyknęła?


spójrz na tę ślicznotkę?


literówka

Na resztę błędów mam wy.bane.

Pracuj, pracuj. Ciekawe, co za diabeł z tego dziecka wyrośnie.

Chorwacja i rok... dobry zabieg. Oby tylko detale nie pogrzebały tego opowiadania.

_________________

last [/size]
Nie znoszę błędów ortograficznych. Wiem, to straszne :D

¯eby dać takie imiona.

Powiesz szczerze, że pomysł jest dobry, ale i tak jestem w stanie wyobrazić sobie ciąg dalszy. Troszkę mam dosyć takich opowiadań o ofiarach losu, które są piękne i tak naprawdę uzdolnione, bla, bla, bla, wyrosłam z tego. Nie ma tutaj nic, czego bym już nie przeczytała, ale dziewczynom koło 12-16 lat może się spodobać.

_________________
"Dużo bym dał, by przeżyć to znów -
Wehikuł czasu to byłby cud.
Mam jeszcze wiarÄ™, odmieni siÄ™ los,
Znów kwiatek do lufy wetknie mi ktoś"

Co do błędów, mówiłam, że to szybki szkic. Chodzi mi o to czy historia jest dobra ; )