Panel logowania

Nie masz jeszcze konta na e-Mlodzi.com?

Zarejestruj siê!

Zapomnia³eœ has³a?

Przypomnij je

Autor

Wiadomo¶æ

Lady Virgin  

Moderator



Wiek: 28

Do³±czy³a: 19 Cze 2012

   

Wys³any: 2014-04-16, 18:38   [baśń] Przyjaciel

A własnie tak przygotowuję się do matury.
Za wszelkie opinie z góry dziękuję.

PRZYJACIEL

Dawno, dawno temu w pewnej baśniowej krainie, gdzie żyły syreny oraz jednorożce, a niektórzy ludzie jeszcze posiadali skrzydła żył mały chłopiec nazywany przez wszystkich Oli. Jego prawdziwe imię co prawda brzmiało inaczej, ale słowo Oliver, od zawsze wydawało się chłopcu, dziwne i zbyt poważne. Musicie wiedzieć, że w czasie, w którym żył nasz Oli wielu chłopcom nadawano takie imię. Popularne było zwłaszcza u rodzin królewskich, książęcych, postawionych wysoko społecznie, lub na tyle bogatych, aby tą pozycję sobie kupić. Oli należał właśnie do jednej z takich rodzin. Nigdy nie brakowało mu niczego. Chodził zadbany, ale jednak nie rozpieszczony. Nigdy nie czuł się niekochany, pomimo tego, że w jego rodzinie często panowała atmosfera chłodnej elegancji, bez zbędnych czułości.

Najlepszym przyjacielem chłopca był Cichy Wicher. Cichy Wicher był jednorożcem, a do szczęścia wystarczyły mu tylko ciepłe promienie słońca i świeża koniczyna na łące. Zwierzęta te miały bardzo przyjacielską naturę, pasły się stadami nie stroniąc od ludzi. Oli i Cichy Wicher spędzali ze sobą ogromne ilości czasu. Biegali razem po lesie, ścigali się wzdłuż strumienia, chodzili na coraz to dłuższe wyprawy. Podczas jednej z takich wypraw, gdy chcieli się ochłodzić w jeziorze powstałym przy wodospadzie, odkryli jaskinie, która w szybkim tempie stała się ulubionym miejscem ich zabaw. Nikt nigdy im tu nie przeszkadzał, z prostej przyczyny nikt prócz nich o nie miał pojęcia o jej istnieniu.

Wszystko w ich świecie było wspaniałe, jednak szczęście nie mogło trwać wiecznie. Pewnego dnia ludzie odkryli, że z rogów jednorożców można wytworzyć eliksiru życia. Natychmiast rozpoczęła się obława na niewinne stworzenia, dla których zaczęła się prawdziwa walka o przetrwanie. Jednorożce musiały ukrywać się w najciemniejszych zakamarkach lasów, z dala od ludzi, a często również od wody. Jednak nie miały wyboru, utrata rogu wiązała się dla nich z długą i bolesną śmiercią. Ale dla ludzi opętanych wizją wiecznego życia, nie miało to znaczenia. W powstałej sytuacji przyjaciele musieli się rozstać. Oli spotkał się ostatni raz z Cichym Wichrem w jaskini pod wodospadem, gdzie oboje przyrzekli sobie, że nigdy o sobie nie zapomną, a kiedyś w przyszłości odnajdą się i już nic ich nie rozdzieli.

Mijały lata. Oli dorósł, zmężniał, stał się wysoki i niezwykle przystojny. Miał czarne lśniące włosy i jasne niebieski oczy. Gdy był już na tyle dojrzały aby ustatkowania się i poślubić ukochaną kobietę stał się przyczyną westchnień wszystkich dziewcząt w okolicy. On jednak daleki był od tego. Pamiętał cały czas o obietnicy złożonej Cichemu Wichrowi i gdy skończył dwadzieścia jeden lat wyruszył w podróż, aby go odszukać.

Jednorożce już dawno opuściły tereny zamieszkałe przez ludzi tak, że wszelki ślad po nich zaginął. Jedyną możliwością w takiej sytuacji było udanie się do syreniej wróżki i poproszenie o pomoc. Jednak odnalezienie, a później jeszcze przekonanie jej, aby zechciała mu pomóc nie było proste (o ile w ogóle możliwe). Syreny nie miały w zwyczaju utrzymywać kontaktów z ludźmi, a już na pewno nie zwykły udzielać im bezinteresownej pomocy. Oli jednak wierzył, że da radę znaleźć i przekonać syreny, aby zechciały mu pomóc. Wędrował samotnie kilka dni i nocy, przedzierając się przez gęste lasy, pokonując strome i wysokie góry. Mijając kolejno większe miasta, a później coraz to mniejsze wioski. W ostatniej wsi, gdzie się zatrzymał, aby zjeść i przenocować spotkał mężczyznę, który opowiedział mu legendę o jeziorze, w którym ktoś kiedyś ponoć widział syrenę. Oli nie wiedział czy to rzeczywiście prawda, ale, że był to jego pierwszy i jak na razie jedyny poważny trop nie miał wyjścia i musiał go sprawdzić.

Gdy dotarł na miejsce zobaczył ogromne jezioro. Obejście go dookoła zajmowało mu czas od wschodu do zachodu słońca. W trakcie takiego obchodu chodził, obserwował, czasem głośno opowiadał o tym jak nieszczęśliwy los rozłączył go z Cichym Wichrem i jak teraz bardzo pragnie go odszukać. Minęło pięć dni zanim nie skończyły mu się zapasy żywności. Jednak on nie tracił wiary i nadziei, że uda mu się w końcu spotkać jakąś syrenę. Co innego jeśli chodziło o zdrowie chłopaka. Niedożywienie i chłodne noce z dnia na dzień pozbawiały jego ciało sił. Bolało go wszystko od czubka głowy po małe palce.

Pewnego razu, gdy jak zwykle o świcie wyruszał na patrol wokół jeziora, potknął się o kamień i upadł niefortunnie kalecząc przy tym nogę. Wycieńczony nie miał siły, aby się podnieść, a rana powstała podczas upadku coraz to mocniej krwawiła. Sytuacja była beznadziejna. Zrozpaczony chłopak zapłakał czując przy tym ogromny ból w piersi. Wiedział, że nie da rady dotrzymać obietnicy złożonej przed laty Cichemu Wichrowi. Czuł się paskudnie z myślą, że okłamał najlepszego przyjaciela. Zacisnął powieki, aby powstrzymać napływające do oczu łzy, a wtedy poczuł jakby coś pociągnęło go w stronę jeziora. Nie miał już jednak siły, aby otworzyć oczy, odwrócić się i sprawdzić co się dzieje. Czuł kojący dotyk wody, a gdy znalazł się całkowicie pod nią stracił świadomość.

Kiedy się ocknął, znajdował się w jakiejś jaskini. Miejsce wydawało mu się znajome, jednak na tą chwilę nie potrafił skojarzyć skąd je zna. Wstał zaskoczony tym, że nic go nigdzie nie boli, jego ciało było całkowicie sprawne, a po zranieniu kamieniem nie pozostał najmniejszy ślad. Oli rozejrzał się po jaskini i wtedy go zobaczył. Cichy Wicher stał na drugim końcu jaskini. Wyglądał inaczej niż chłopak go zapamiętał, był dużo większy i jaśniejszy jakby mglisty, ale to nie była największa zmiana. Coś wyraźnie nie pasowało w jego wyglądzie, ale Oli nie chciał tracić czasu na zastanawianie się. Rzucił się biegiem w stronę przyjaciela, jednak, gdy już miał go dotknąć przeleciał przez niego jak przez powietrze, po czym nie wyhamował i boleśnie upadł na kamienne podłoże. Wstał, odwrócił się i wtedy ze zgrozą dostrzegł to czego do tej pory nie widział. Na głowie czworonoga brakowało tego co sprawiało, że jednorożec mógł być tym kim był. Zapadło milczenie Oli z przykrością patrzył w oczy przyjaciela, które w przeciwieństwie do jego były spokojne i wesołe. Dokładnie takie jak zapamiętał.

Nagle z wody obok wyłoniła się syrena. Niezwykle piękna, o złotym ogonie i włosach usiadła na krawędzi jaskini i obdarzyła przyjaciół ciepłym spojrzeniem. Oli zachwycił się urodą i gracją nowo przybyłej. Widział już w swoim życiu kilka syren, ale żadna z tych stworzeń nie była tak piękna jak ta, na którą w tej chwili patrzył. Poczuł, że serce zaczyna mu mocniej bić, ale możliwe, że było to efektem szoku. W końcu syrena przemówiła melodyjnym głosem, ale jej opowieść w najmniejszym stopniu nie spodobała się chłopakowi. Dziewczyna mówiła o tym jak bardzo poruszyła ją determinacja i siła jaką włożył w odnalezienie przyjaciela. Po upadku chłopaka, to ona przeniosła go do tej jaskini i sprowadziła Cichego Wichra, jednak było już za późno. Obrażenia były bardzo poważne, i przy tak wycieńczonym organizmie chłopak nie powinien się już więcej obudzić. Jednak wtedy do akcji wkroczył Cichy Wicher, który dobrowolnie oddał swój róg, oddając tym samym własne życie, za życie przyjaciela. Jednorożec wiedział bowiem, że i tak pozostanie wiecznie żywy w sercu i pamięci Oliego. Milen, bo tak miała na imię syrena wyjaśniła, że taki akt poświęcenia nigdy nie pozostaje niezauważony. Cichy Wicher będzie mógł wrócić na jeden dzień w roku, aby spotkać się z przyjacielem, właśnie w tej jaskini. Była to ta sama jaskinia, którą odkryli jeszcze jako dzieci. Oliemu wcale, a wcale nie podobał się taki przebieg wydarzeń, jednak w tej chwili już nic nie mógł na to poradzić. Pożegnał się z syreną i Cichym Wichrem obiecując, że za rok będzie tu czekał. Później jeszcze bardzo długo wspólnie milczeli. Po tym, można poznać prawdziwych przyjaciół, że potrafią porozumiewać się bez słów, a cisza dla obojga jest ukojeniem krwawiącego serca i nigdy nie staje się krępująca.

Gdy chłopak wrócił do domu przez długi czas nie potrafił znaleźć dla siebie miejsca. Jego myśli cały czas były pełne wspomnień tego co było. Tęsknił za przyjacielem, za tym jak się czuł obok niego w jaskini. Nie potrafił zapomnieć również pięknej Milen, myśli o niej za każdym razem wracały jak bumerang. Nie było dnia, nie było nawet godziny, w której by o niej nie pomyślał, dlatego postanowił wrócić do jaskini i spotkać się z nią, jeszcze przed upływem roku, jednak w tym miejscu zaczyna się zupełnie inna opowieść...
_________________
There are no unlockable doors
There are no unwinnable wars
There are no unrightable wrongs
Or unsingable songs
 

Przemek K  

Stały User



ImiÄ™: Przemek

Do³±czy³: 16 Kwi 2014

   

Wys³any: 2014-04-16, 21:09   

Piękna historia, choć przyznam, że na początku się trochę męczyłem. W klimat jednorożców i baśni trzeba umieć się wtopić. :)

Lady, ogólnie mi się podoba. Przyjemnie się czyta.
Popracuj troszkę nad miękkością zdań, miałem czasami wrażenie, że budujesz je zbyt topornie. Wystarczy codziennie pisać, a miękkie pióro wyrobi się momentalnie.
_________________
Czym jest Dirtymind?

LIFESTYLE - KULTURA - ROZWÓJ - INSPIRACJE

Wiecie, gdzie go znaleźć. :)
 

Forum m³odzie¿owe e-Mlodzi.com