Forum m³odzie¿owe e-Mlodzi.com

oki spoko to było skierowane tak trochę do Ciebie trochę do tematu czyli w eter

Ciężko powiedzieć. Mój wujek zmarł dzisiaj o 7:45 rano, a wczoraj moja ciocia miała urodziny. Przysiągł jej, że dożyje do jej urodzin. Męczył się, ale przetrzymał. Już nie bał się śmierci, więc strach przed nią, zależy od tego w jakiej jesteś sytuacji.

Osobiście, bardziej niż samej śmierci boję się bólu, teoretycznie trwa on tylko chwilę, ale nie zawsze jest nam dane umrzeć spokojną śmiercią. Boję się też trochę, czy to co będzie później, będzie gorsze. Bo to nie jest tak, że nic nie ma i nie mam tu na myśli jakiejkolwiek religii. Po prostu, jak to powiedział Kartezjusz: "myślę, więc jestem", więc skoro jestem teraz i myślę, to gdy umrę, moje myśli powinny zniknąć, ale nie jestem żadną maszyną, którą jakby wyłączyć przestanie wykonywać polecenia - "myśleć". Zatem, skoro nią nie jestem, będę myśleć zawsze, więc musi istnieć miejsce, gdzie mogłabym myśleć. Nawet jeżeli byłby to niebyt, to mimo że jest pusty istnieje. Wolę niebyt niż miejsce pełne bólu i kłamstw (w zależności jak usilnych, może się wcale nie różnić od tego świata).
To mnie nurtuje, ale też pociąga. Ludzi od zawsze pociąga nieznane, ale pozostaje strach i niechęć odrzucenia tego, co jest teraz. Paradoks.

Dziś śmierci mówię nie.
Nie boję się śmierci, boję się tego co będzie po śmierci. Boję się bólu.

Nie boję się śmierci, ani tego, co po niej nastąpi. Właściwe jest mi to obojętne, w końcu każdemu coś tam jest pisane.

Ból o ile jest to śmierć naturalna to nie boli, co do samej obawy no to różnie zależy kto jaki pogląd ma na świat i wiarę. Co chciałbym a to przede wszystkim, żeby być świadomym, że umarłem i to tyle w sumie.

Najlepiej poprostu się nie przywiązywać do tego świata i ludzi,żeby w każdej chwili być na to przygotowany.Widziałęm śmierć na własne oczy i wiele razy byłem na pogrzebach.Niewiem może mi nie uwierzycie ale ja nigdy nie płaczę po zmarłych......

Mam chyba podobnie jak większość - samej śmierci się nie boję, jest to dla mnie zupełnie normalne, nie wierzę w pośmiertne życie, po prostu moje atomy utracą żywotność. Lęk wynika bardziej z tego że nigdzie nie jest potwierdzone że śmierć będzie szybka i bezbolesna, ale nie myślę o tym zbyt często. Owszem, gdybym teraz usłyszał diagnozę w postaci śmiertelnej choroby, bardzo prawdopodobne, że przestraszyłbym się bardzo, ale to emocje i drzemiący w nas mimo wszystko strach przed nieznanym... Obecnie jestem zdrowy, nie ma tych emocji i mogę napisać, że nie boję się śmierci samej w sobie.