Forum m³odzie¿owe e-Mlodzi.com

"chcesz wpie***l?" zawsze działa

Zauważyłam, że wywiązują się z tego bardzo ciekawe rozmowy, które ostatecznie mają na mnie korzystny wpływ.
Moi rozmówcy, co prawda dorównujący mi wiekiem, są niewykluczone dość inteligentni. Nie mogłabym wobec tego traktować ich pewną formułą utartą. Tym bardziej, że niektórzy oczekują tylko rozmowy.
Ostatnio miałam bardzo miłą rozmowę ze studentem medycyny. Na początek myślałam że jest za młody , żeby coś wiedzieć. A okazało się, że to on traktował mnie z góry tłumacząc, na przykład
co to jest farmakologia. Co mnie rozjuszyło . Ale pomyślałam nigdy nie wiadomo czy jego pomoc ci się nie przyda . Może otworzy własną działalność w końcu nie jest głupi . Z tego właśnie powodu pomyślałam warto się z nim umówić na kolejne spotkanie. I nie był brzydki .
Myślę też, że jestem dobrym towarzyszem do rozmów , usłyszałam to . Ale moja mowa jest trochę niepokojąca. Więc może dlatego ostatecznie tylko ze sobą rozmawiamy. I kończy się to uściskiem ręki. Ale odpowiada mi to. Dużo można się dowiedzieć. A poza tym cenię ich spontaniczne decyzje i odwagę

Jeśli zwykłe nie do osobnika nie dociera, to udaję lesbijkę-feministkę

Mówię, że nie mam ochoty na rozmowę. I tyle.

Mówię, że jestem mężatką. Albo podkreślam, że mam wspaniałego męża.

A czy nie prościej i kulturalnie będzie po prostu powiedzieć , że nic z tego .

Czasami nie dociera.

Mówię nie i tyle. Trzeba być asertywną.

Nie ma reguły, albo chcę się z kimś spotykać,albo nie - proste. Facet też człowiek,powinien zrozumieć, że ktoś czegoś nie chce ,nikt nikogo na siłę do niczego nie zmusi.

W sumie przypomniało mi się czasami też udaję, że mam 14 lat xD To chyba najlepszy sposób ;_;

robie zeza, ktorego nie potrafie zrobic hahah

Po prostu mówię, że więcej spotkań nie będzie. Wypada podać powód, ale jeśli nie chcemy komuś ubliżać to lepiej nie podawać;-)

Po dłużej rozmowie ze mną tracą początkową żarliwość. Potrafię zdaje się więcej poza zwyczajową dawkę jadu...
Wyglądam na dość miłą dziewczynę, ujmującą innych swoim uśmiechem głównie, tak niewinnie i słodko, ale w trakcie rozmowy, rzadko raczę ich swoim wzrokiem, a cóż dopiero uśmiechem.
Wpatrzona w dal, wachluję wachlarzem, głośno wzdychając, z nogą założoną na nogę, i nigdy się z nimi nie zgadzam.
W głębi gdzieś- może, ale moja hardość nakazuje mi sprzeczać się, podważać, wątpić. Nie przytakiwać. Przekomarzać się słownie.
Niektórym to imponuje, mojemu partnerowi głównie.
Inni, czyli większość czuje się nieco speszona, wycofuje się. Nie muszę odmawiać, bo mnie nie zapraszają, nie chcą numerów, nic.
Jednak, kiedy mam do czynienia z absolutnym marginesem społecznym, nie odzywam się, bo się boję.
Tak obawiam się, że mogłabym dostać za swój niewyparzony język, bo nie potrafię z nimi inaczej. Ignoruję ich, w duchu swym przeklinając.

Jakiś czas temu chłopak tak bardzo się do mnie "przylepił" że stał się wręcz nachalny, śledził mnie, nachodził w domu w końcu powiedziałam sobie koniec i kupiłam gaz pieprzowy. Zainicjowałam spotkanie i raz dwa dałam mu po oczach i uciekłam, od tamtej pory mam święty spokój :p