Rozdarcie na strzępy. Młodzieżowe Forum Dyskusyjne e-Mlodzi.com

Młodzieżowe Forum Dyskusyjne e-Mlodzi.com Strona G��wna » Młodzież » Wasze problemy » Rozdarcie na strzępy.

Autor

Wiadomo��

Moonlightbae

User

Do��czy�: 24 Sty 2017

Wys�any: 2017-01-24, 17:08 Rozdarcie na strzępy.

Witam. Mój nietypowy problem wydać się może każdemu niczym wyrwany z jakiejś komedii, czy dramatu. Z serialu, który można oglądać, trzymając w ręce popcorn i patrząc jak rozwinie się sytuacja. Będzie to długi post, ale proszę, przeczytajcie. Jestem w totalnej rozsypce.
Od prawie roku mam chłopaka. Poznałam go przez facebooka, jak się okazało potem, znaliśmy się już wcześniej, z pewnego forum. Zaczęliśmy pisać i owy chłopak, nazwijmy go sobie Filipem, pomagał mi podnieść się po poprzednim związku. Jest to osoba naprawdę inteligentna, mądra, dojrzała. Student, porządny chłop, zero używek, który pomaga innym, nawet obcym na ulicy. Pisaliśmy z czasem coraz częściej, coraz bardziej romantycznie, aż w końcu zaprosił mnie do siebie. Mieszkamy od siebie spory kawałek, ale cóż. Spróbowaliśmy. Zaprosił mnie do siebie do domu, więc od razu poznałam jego rodziców i siostrę, którzy okazali się fajnymi ludźmi. Byłam u niego parę dni i w ciągu tych paru dni, czuliśmy się ze sobą na tyle dobrze, że uznaliśmy, że zostaniemy parą. Oczywiście, na pierwszym spotkaniu doszło też do zbliżenia, choć potem Filip uznał, że w sumie, można było nieco z tym poczekać. Od razu postawił jednak zasadę, że jeśli kiedykolwiek go zdradzę, on znika. Nie byłam osobą, która zdradza, więc było to dla mnie jasne. Filip posiadał jednak przyjaciela, który był zarówno jego sąsiadem. Znali się od dziecka, mieli wspólne hobby i kiedy byłam u Filipa, owy kolega, którego nazwę sobie tutaj Bartkiem, cóż, mieszkał w dosyć dziwnym domu. Pokój mały, wręcz klaustrofobiczny, w domu mieszkają chyba ze trzy rodziny, ogólnie, niby okej, ale jednak każdy członek rodziny gdzieś pozaszywany w kącie. Czasami odwiedzaliśmy Bartka, bo w końcu przyjaciele, bo się lubią. Bartek był nieco inny niż jego przyjaciel, Filip. Lubił wypić, zapalić zioło, nie przesadzając, ale jednak.
Wypytywałam też Filipa o jego poprzednie związki i stawiał siebie w świetle ofiary. Niby jakieś dziewczyny miał, ale żadną na poważnie, po prostu, by zaszpanować przed kolegami. Jedna zdradziła, druga dodała go nagle do friendzone, z trzecią po prostu uznał, że to nie to, z czwartą było tak, że była oschła i podobno tylko on w tym związku się starał, ale w końcu zerwał, bo chciał mieć święty spokój od jej wiecznych humorów. Pierwszą jego dziewczyną na poważnie, o której wiedzieli wszyscy, byłam ja. Od początku jednak nie mogliśmy się dogadać i często były spięcia.
Odwiedzaliśmy się wzajemnie, spędzaliśmy dobrze czas razem, jednak był jeden dzień, kiedy kłóciliśmy się i chciałam do niego zadzwonić i pogadać o tym głosowo. Milczał. Nie umiał rozmawiać poważnie inaczej niż przez internet, kiedy miał czas na odpowiedź i na przemyślenie jej. Poczułam bezsilność. Uznał kiedyś, że pozna mnie ze swoimi internetowymi znajomymi i stworzyliśmy rozmowę grupową skype. Rozmawialiśmy normalnie, ale jednak były między nami zgrzyty. Kłóciliśmy się w obecności tych znajomych, raz kłócąc się w przeddzień wizyty Filipa u mnie. Zdenerwował się, napisał, że nie przyjedzie, ale jednak przyjechał, choć ja byłam bardzo przybita. Połowę spotkania spędziliśmy w ciszy, kiedy ja na skype pisałam do tych znajomych, że Filip przyjechał i zamiast porozmawiać to naprawia mój komputer (siostra go o to prosiła). Jedna z tych znajomych napisała mi wtedy, że bardzo mi współczuje, bo Filip po prostu taki jest, nie umie rozmawiać, dominuje, chce by wszystko było na jego zasadach i się rządzi. W końcu jednak, jakoś usiedliśmy razem i porozmawialiśmy, ustalając nowe zasady. Było okej, ale jednak zasad tych nie trzymaliśmy się. Wciąż były spięcia.
I tak było, przez cały nasz związek. Filip uważał się za nieomylnego w wielu kwestiach, uważał, że na jego zasadach wszystko działa poprawnie i że tych zasad nie wolno łamać. Narzekał na swoich rodziców, na mamę, pyskował do niej, "bił" się z siostrą. Sama byłam świadkiem, kiedy byłam u niego w domu – po prostu, ciężko mu szło dogadanie się z rodzicami. Z czasem jednak poznałam jego dalszą rodzinę – babcie, dziadków, kuzynów, ciotki. Często jego rodzice zabierali mnie do ich rodziny, na różne święta. Wszyscy wydali mi się okej. Widać, że rodzina ma jakieś wartości.
Jednak zaczęły się inne problemy. Po prostu, nie umieliśmy się dogadać, od początku. Było między nami okej, tym bardziej na żywo. Na żywo było wprost idealnie. Dbał o mnie, jego rodzice pokochali mnie jak córkę. Jednak nie mogliśmy znaleźć wspólnego języka. Zaprosiłam go również i do siebie, i jak się okazało, mama pierw nieco kręciła nosem, ale w końcu go zaakceptowała i też traktowała jak syna.
Potem nadszedł dzień, kiedy wyleciałam do USA. Miałam spędzić tam cztery miesiące, pracując i zwiedzając. Wylatywałam z lotniska w mieście, w którym mieszkał Filip, więc jego rodzice zaprosili moich rodziców, którzy jechali mnie tam odwieźć. Uznali, że zasługujemy na chwilę odpoczynku i na pożegnanie, bo w końcu miałam zniknąć na cztery miesiące. Filip nie miał problemu z moim wylotem. Ufał mi. Jego rodzice bardzo miło nas ugościli. Od razu dogadali się z moimi rodzicami. Wyleciałam. Niby było okej, ale większość czasu kłóciliśmy się. O pierdoły, ale jednak. W kłótniach bywał agresywny, stanowczy, stawiał na swoim.
Któregoś dnia, z nudów, jako, że w USA są inne godziny, siedząc po nocy w biurze, zobaczyłam, że dostępny był akurat Bartek, przyjaciel i sąsiad Filipa. Zagadałam, zaczęliśmy rozmawiać. Wypytywał jak tam w USA, co robię, interesował się co u mnie. Czasami pisałam mu, że nie jest idealnie między mną a Filipem, że się kłócimy, że przy każdej kłótni grozi mi zerwaniem – bo tak było. A skoro był to jego przyjaciel, może mógłby mi napisać coś więcej, dlaczego tak się dzieje, czemu Filip taki jest, chciałam pomocy od kogoś, kto może go dobrze znać. Bartek próbował pomagać, mówił, że jeśli bym chciała to on pogada z Filipem, że jakoś mi pomoże. Okazał się, w moim mniemaniu, fajnym chłopakiem.
Wróciłam z USA i rodzice Filipa odebrali mnie wraz z nim z lotniska. Spędziliśmy miło czas, a drugiego dnia, Filip odstawił mnie do domu, wracając ze mną pociągiem.
Filip jednak jest facetem twardym, ukrywającym emocje i uczucia. Po czasie stał się wręcz z tych uczuć wyprany. Rzadko mi mówił, że mnie kocha, nie nazywał mnie pieszczotliwie, nie interesował się mną i moim życiem. Nigdy nie pytał co u mnie, jak się czuję. Większość naszych rozmów polegało na sprzeczkach, lub na milczeniu, przerywanym czasami krótkimi rozmowami o niczym.
Filip był specyficzny. Nigdy nie chciał słuchać moich pięknych słów, skierowanych w jego kierunku. Nie chciał komplementów, bo uważał, że słowa mają małą moc i że są kłamliwe. Zamiast tego, wolał być opieprzany, bo podobno to dawało mu motywację. Przestałam więc go komplementować i pomagać mu w jego problemach, skoro nie było to pożądane. Zresztą, sam o swoich problemach mi nie mówił. Potrafił dostrzegać we mnie tylko wady, które miałam zmieniać, bo tego wymagał, kiedy on sam mówił „taki już jestem”, kiedy ja wspominałam o jego wadach. Ja więc miałam się zmieniać, niby na lepszą, ale on po prostu taki już był.
W międzyczasie, zaprzyjaźniłam się z Bartkiem. Zawsze, gdy Filip nie chciał mnie słuchać, Bartek wysłuchiwał. Kiedy byłam chora, Filip wybierał gry, nic nie robił sobie z tego, że źle się czuję, kiedy Bartek siedział ze mną zmartwiony całą noc. Filip nie umiał mi nigdy pomóc. Po prostu, olewał moje problemy, udając, że próbuje pomóc, ale w moich oczach pomocą to nie było. Bartek po prostu przy mnie był, wtedy kiedy Filip miał mnie gdzieś. Kiedy miałam problem i chciałam się wygadać, Filip jedyne co był w stanie napisać to to, że „trudno, tak bywa”, w czasie kiedy Bartek rozpisywał mi wykłady, analizując problem i pomagając w nim. Wiedziałam, że w jego ramię mogę się wypłakać, bo w chwilach trudności, Filip umiał mnie tylko dodatkowo dobić, Bartek zaś, szczerze sprawiał, że czułam się lepiej i problem znikał. Mogłam mu powiedzieć o wszystkim, o wszystkich moich problemach, które wiedziałam, że kiedy powiem Filipowi, on po prostu nie zrozumie, albo napisze coś, by tylko napisać i mieć mnie z głowy. Przestałam czuć, że zależy na mnie Filipowi, za to odczuwałam, że Bartkowi na mnie zaczęło bardzo zależeć. Poczułam z nim niesamowitą więź, poczułam, że mam w nim przyjaciela, który zawsze przy mnie jest. Mówił mi o swoich sekretach, których nie mówił nikomu, poza mną. I vice versa.
Czasami sobie żartowaliśmy, mówiliśmy sobie o wszystkim i Bartek pisał, że nie umie znaleźć sobie dziewczyny, bo jest zbyt nieśmiały. Że podobają mu się dziewczyny z pracy, bo noszą legginsy i jest na co popatrzeć. Pół żartem, pół serio. Mówił mi o swojej byłej dziewczynie, którą miał podobno tylko jedną, przyznał mi się, że to było dawno i że wtedy miał inne podejście do życia, że czasami jej pisał, żeby spier****�a albo coś w tym stylu, bo wolał iść do kolegów. Mówił, że z biegiem czasu tego żałuje, bo chyba ona była tą jedyną. Powiedział też, że zdradzała go z innymi, że wszystko poszło nie tak i że teraz dopiero rozumie co stracił. Pomagałam mu w tym, pisząc, że powinien zapomnieć, że nie była ona dla niego, itd. Sama pisałam mu o swoich dawnych miłościach, o tym co narobili mi faceci, bo sama nie miałam lekko, jeśli chodzi o związki. Wysłuchiwał, pomagał, jak i ja jemu. Czasami nasze żarty zachodziły nieco za daleko, bo niby dla śmiechu wysyłaliśmy sobie jakieś rozbierane zdjęcia. To było skrajnie głupie z naszej strony, ale czułam, że jest on facetem, któremu się podobam i ja i moje ciało i wszystkie te moje fizyczne mankamenty, których się wstydziłam. Powiedziałam mu, że choruję na hipolibidemię (oziębłość seksualna) i że czuję się przez to mało kobieca. Napisał mi wtedy, że gdybym chciała, mógłby do mnie przyjechać i postarać się to zmienić, ale jednak wie, że jestem z jego przyjacielem i byłoby to nie na miejscu.
W międzyczasie, pisałam oczywiście też z Filipem. Jednak w rozmowach umiał tylko na wszystko narzekać. Czasami nie wiedziałam już jak się do niego odezwać, bo zawsze znalazł jakąś wadę, coś złego i nie miałam po prostu ochoty z nim pisać. Wysyłałam, w chwilach, kiedy miałam problem, lub źle się czułam, wiadomości o tej samej treści do Filipa i Bartka i obserwowałam, porównywałam reakcje ich obu. Obojętność, chłód i olewcze podejście Filipa oraz ciepło, zainteresowanie, zmartwienie Bartka.
Pewnego dnia, stało się coś, co bardzo mnie przybiło. Zmarł mój ukochany pies. Byłam doszczętnie załamana i oczywiście, obu im o tym napisałam. Filip oczywiście olał mój problem, kiedy Bartek bardzo się zmartwił i powiedział, bym powiedziała tylko słowo, a urwie się z pracy i przyjedzie, by mnie wesprzeć. Zgodziłam się. Przyjechał. Filip nie wiedział, i uznaliśmy oboje, że lepiej, by nie wiedział, by nie było kwasów między nimi obojgiem i całą naszą trójką.
Przyjechał, było bardzo miło. Pojechaliśmy nad rzekę, rozmawialiśmy, spacerowaliśmy za rękę. Czułam się przy nim bardzo dobrze. Kiedy miał wracać już do domu, siedzieliśmy chwilę u mnie w samochodzie i poczuliśmy chemię. Pocałowaliśmy się, dosyć namiętnie i nadszedł koniec spotkania.
Było mi z tym źle, ale nie miałam sumienia. Nie wiedziałam już sama co czułam do Filipa. Nie szanował mnie, nie darzył komplementami.
Z Bartkiem jednak wszystko galopowało i galopowało. Zakochaliśmy się w sobie. Z Filipem było coraz gorzej. Poczułam, że Bartek jest mężczyzną, który jest po prostu lepszy. Wspierał, szanował, był przy mnie. Chciałam zakończyć związek z Filipem, ale nie miałam odwagi. Nie wiedziałam co robić. Byłam w rozsypce. Bartek też, bo nie było mu to na rękę. Nie chciał się mną z nikim dzielić. Nikt nie zasługiwał na to, by być moją zabawką. Był załamany, wpadł w depresję, bo widział, że cierpię z Filipem i że nie umiem z nim zerwać. Nie wiedział o nas nikt. Jego siostra z czasem domyśliła się, ale obiecała, że nie powie nikomu. Kiedy spotykałam się z Filipem, Bartek wrzał z zazdrości, ale był cierpliwy. Dawał mi czas. Ja jednak, będąc przy Filipie, nie czułam tego żaru, tej magii, jaką poczułam z Bartkiem.
Zaczęliśmy pisać z Bartkiem do siebie listy, dawać sobie sentymentalne prezenty. Co dzień rano budził mnie SMS od Bartka, w którym pisał mi coś, czego Filip nigdy nie pisał. Nazywał mnie kochaniem, skarbem, misiaczkiem. Ja jego też. Zaczynałam odczuwać, że na swój sposób kocham Bartka. Że jest on osobą, za którą mogłabym wejść w ogień. Czuliśmy przy sobie magię, zakochaliśmy się w sobie na zabój. Pisałam mu wiersze, które uznał za najpiękniejsze co w życiu dostał. Miał mnie za przyjaciółkę. Kiedy mówiłam mu o tym, że chciałabym coś mieć, od razu proponował, że mi to kupi. Nie miał z tym problemu. Był w stanie kupić mi wszystko, czego chciałam. Kupił mi buty, kilka książek i któregoś dnia uznaliśmy, że tęsknimy za sobą i spotkaliśmy się ponownie. Wszystko było tajemnicą. Postanowił, że przyjedzie do mnie na dwa dni, bo chce spędzić ze mną więcej czasu. Nocował w hotelu, do którego poszłam z nim. Siedzieliśmy, rozmawiając, po czym przytulił mnie. Leżeliśmy wtuleni w siebie i rozmawialiśmy o wszystkim. Rozumieliśmy się doskonale, rozmawialiśmy na życiowe, filozoficzne tematy. Uwielbiałam snuć z nim filozofie na temat życia i świata. Czułam niezwykłą więź, której nie poczułam nie tylko przy Filipie, ale przy żadnym innym człowieku. To była magia, to było dla mnie czymś pięknym. Doszło wtedy między nami do zbliżenia. Oboje tego chcieliśmy. Było mi z nim doskonale. I okazało się, że Bartek miał problem. Mówił mi o nim już wcześniej, ale nie wiedziałam, jak wygląda to na żywo. Bartek był impotentem. Były to problemy natury psychologicznej, ponieważ, jak się okazało, jego była dziewczyna bardzo nalegała na seks i robili to oni zawsze tylko tak, jak ona sobie zażyczyła. Praktycznie, bawiła się nim, jak zabawką erotyczną. Z Bartkiem czułam się w łóżku, jak z prawiczkiem. Filip, mimo, że faktycznie, byłam jego pierwszą dziewczyną w łóżku, był w łóżku bardzo dobry. Bartek, cóż… Niby już to robił, ale… Zupełnie nie wiedział co i jak, był załamany tym, że ma taki problem, ale nie liczyło się to dla mnie. Wspierałam go w tym, chciałam, by poszedł do psychiatry, do seksuologa i tak też zrobił. Po wizycie był załamany, ale nie poddał się, mimo, że pisał mi, że jest to dla niego wstydem i nie wie, czy nie powinien się wycofać z całej naszej relacji. Nie chciałam tego. Wspierałam go jak mogłam, tak jak i on wspierał mnie. Stał się dla mnie bardzo ważną osobą, jak i ja dla niego. Zawsze był. Po prostu był. Pisaliśmy i rozmawialiśmy przez telefon godzinami. Mieliśmy mnóstwo tematów, wspólnych pasji. Coś, czego nigdy nie miałam z Filipem i innymi mężczyznami.
Z biegiem czasu miałam coraz większe rozdarcie. Nie chciałam odrzucać Bartka. Nie wyobrażałam sobie nawet, bym mogła go zostawić. Filipa nie chciałam ranić. Nie był niczego świadomy, ale byłam niemal pewna, że kiedy dowiedziałby się, machnął by na to ręką. Wiele razy pokazywał mi, że nie chce ze mną być. Kiedy jeszcze byłam w USA, napisał mi raz, po naszej kłótni, że on nie wie czy mnie kocha i że jest ze mną tylko dlatego, bym nie była sama. To był cios, po którym płakałam jak dziecko.
Któregoś dnia pękłam i sama wywołałam kłótnię, by zmusić go do zerwania, bo sama nie mogłam się na to zdobyć. Napisał mi wtedy, że albo się zastanowię nad sobą albo mam się od niego, dosłownie, odpi*rdolić. Był wulgarny i agresywny. Taki, jaki nie był dla mnie nigdy Bartek.
Po czasie, wypomniałam to Filipowi. Napisałam mu, że skoro jest mi w stanie napisać w nerwach, że mam się odpi*rdolić, to co powie mi za parę lat? Czy nazwie mnie ku*wą, dz*wką? Odpisał mi na to, że będzie mnie nazywał tak jak sobie na to zasłużę. Spytałam go, dlaczego mnie obraża i odpisał, że słowa „odpierdol się” nie są wcale obrazą, ale poleceniem. Kolejny cios.
Kiedy miałam problemy w rodzinie, Filip pisał tylko, że „tak bywa”. Że nie umie mi pomóc. Bartek siedział ze mną cały czas, dopóki nie poczułam się lepiej.
W końcu, Bartek przyjechał do mnie ponownie. Zabrnęliśmy w to za daleko, bez pamięci, bez rozumu. Nie było już odwrotu. Chcieliśmy być razem, choć na chwilę. Znów dwa dni, znów hotel. Wybrał najdroższy hotel w mieście, i był to jeden z najlepszych dni w moim życiu. Było romantycznie, uczuciowo, po prostu magicznie. Pierwszy raz odczułam, że kocham się z mężczyzną z uczuciem. Odczułam przyjemność, której nigdy wcześniej nie poczułam. Odczułam magię. Bartek zastosował się do rad psychiatry i udało się. Akt seksualny wyglądał tak, jak powinien. Bartek dziękował mi, że go w tym wspierałam i że to dzięki mnie mu się udało. Zawsze podczas tego pytał, czy dobrze się czuję, czy coś mnie boli. Czułam bezpieczeństwo i opiekę. Szliśmy za rękę przez miasto. Usiedliśmy w parku i zobaczyłam, jak biega obok nas jakaś dziewczynka. Bartek od razu zaczął się do niej śmiać. Jest osobą, która lubi dzieci. Ten widok mnie rozczulił. Pomyślałam sobie, że pewnie byłby dobrym ojcem.
Jednak podczas jego ostatniej wizyty u mnie, parę dni temu, właśnie tej, opisanej wyżej, coś się wydarzyło. Kiedy już Bartek miał jechać do domu i czekałam z nim na jego pociąg powrotny, dostałam nagle wiadomość od Filipa. Napisał mi, że wie o wszystkim i „podziękował” Bartkowi za to, że okazał się taką świnią, by za jego plecami dobierać się do jego dziewczyny. Skąd wiedział? Jak się okazało, wpadł do rodziny Bartka w odwiedziny, by naprawić komputer. Coś go natchnęło, by poczytać rozmowy Bartka ze mną. I przeżył szok. Napisał mi wiadomość z zapytaniem czy to prawda. Nie kłamałam. Potwierdziłam. I po prostu schowałam telefon. Oboje z Bartkiem też byliśmy w niezłym szoku i nie wiedzieliśmy co robić. W końcu Bartek powiedział, że on to załatwi, że z nim pogada a ja mam iść do domu i się uspokoić. Spytałam go potem, co napisał do niego, na co Bartek odpowiedział, że nie chce na razie zaglądać na facebooka i podał mi hasło, bym sama sprawdziła. Napisał mu, że sam jest sobie winien, bo zaniedbywał mnie, bo miał najlepszą dziewczynę na świecie, że nie chciał by tak wyszło i że wie, że źle zrobił. Napisał, że potrzebowałam wsparcia i bycia kochaną, że po prostu chciał mi pomagać jako przyjaciel ale niestety zakochał się, i nie miał na to wpływu. Przepraszał za to i Filipa i mnie.
Starałam się uspokoić. Starałam się oswoić z myślą, że prędzej czy później musiało się tak stać. Że to musiało wyjść. Żałowałam, że wyszło to w taki sposób, i że nie zdążyłam sama powiedzieć Filipowi, bo nie miałam odwagi. Oswoiłam się z myślą, że teraz już będę z Bartkiem. Napisałam mu, że nie zostawię go, choćby nie wiem co. Żeby się nie martwił. Bartek bardzo to wszystko przeżył, dostał gorączki, płakał.
Moja mama się dowiedziała. Filip dzwonił do niej, by podziękować za wszystko, by powiedzieć moim rodzicom, że są wspaniałymi ludźmi i że być może już się nie spotkamy. Powiedział, że tak naprawdę mnie kochał. Moja mama strasznie mnie opieprzyła, ale powiedziała, że wybór należy do mnie i to ja mam być szczęśliwa.
Dopiero po kilku godzinach odważyłam się napisać do Filipa. Rozmawialiśmy normalnie. Pytał mnie, czemu tak zrobiłam, czemu nie powiedziałam wcześniej, czemu nie zostawiłam, a zdradziłam. Powiedziałam, że po prostu czułam się zaniedbana. Że ktoś inny dał mi to, czego chciałam a czego nie znalazłam u niego. I że wiele razy mówiłam mu, że chcę pomocy, że jestem raniona i że nie czuję się szczęśliwa, bo tak było. Filip zrobił coś innego niż się spodziewałam. Nie zwyzywał mnie, nie nazwał ku*wą, szm*tą. Po prostu, pytał. Pytał od kiedy go zdradzałam i co dokładnie zaszło między nami. Mówiłam prawdę. Powiedział, że on nie chce kończyć naszego związku, nie w taki sposób i czy chcę, by jutro wziął urlop na żądanie, przyjechał i czy możemy pogadać w cztery oczy. Zgodziłam się, ale się bałam. Bałam się, że w nerwach coś mi zrobi.
Przyjechał, rozmawialiśmy. Powiedział, że wie, że to jego wina i że chce to odbudować. Że chce zacząć na nowo i że nie będzie mi tego wypominał. Nie wiedziałam co mu powiedzieć. Nie wiedziałam, czy robi to z prawdziwej miłości czy desperacji. Prawie zemdlałam, chwiałam się, nie mogłam wydusić z siebie słowa. Byłam pewna, że Filip odpuści, machnie ręką. W końcu tak bardzo miał mnie w tyłku. A jednak okazało się, że nie. Przyjechał, pogadał. Wybaczył. Chce wszystko naprawić. Powiedziałam, by dał mi czas. Zgodził się. Pytałam, czy byłby w stanie żyć z kimś, kto zdradził, czy byłby w stanie zaufać. Powiedział, że tak. I jedyne co powinnam zrobić, to iść do lekarza i przebadać się, czy nie mam chorób wenerycznych po swoich „szaleństwach” z Bartkiem, bo coś mu świtało, że kiedyś nie przyjęto jego krwi, kiedy chciał zostać dawcą i że coś może być na rzeczy. Powiedział mi też, że musi powiedzieć mi coś o Bartku. Że nie mówi mi tego w złości, lub po to, by przeciągnąć mnie na swoją stronę, ale to prawda, bo zna Bartka od dziecka i wie, jaki on jest. Powiedział mi, że Bartek zawsze zarywał do zajętych lasek, że jest babiarzem, i że zawsze, odkąd go znał, tak było. Nie wiedziałam co o tym sądzić.
Kiedy wrócił do domu, zadzwoniłam do Bartka. Płakałam. On też. Przepraszałam go, że wszystko tak źle się potoczyło. Powiedział, że nic się nie stało i że to on mnie przeprasza, bo namieszał w moim życiu, związku. Rozmawialiśmy prawie godzinę. Powiedział, że chce być ze mną, że da mi tyle czasu ile potrzebuję, że będzie czekał na mnie tyle ile trzeba i żebym nie płakała, bo on mnie kocha. Płakałam jak debil. Pierwszy raz od dłuższego czasu.
Serce ciągnie do Bartka, ale rozum do Filipa. Moje uczucie do Filipa przygasło. Nie ma między nami tego żaru, który poczułam z Bartkiem. W Bartku zakochałam się bez pamięci, zakochałam się tak, jak jeszcze nigdy w życiu.
Byli przyjaciółmi, więc zrobiła się z całej sytuacji niezła afera. Dowiedziała się mama Bartka, bo sama też wcześniej domyśliła się, gdzie jej syn tak naprawdę jeździ. Nie skomentowała tego. Filip nie powiedział znajomym (wspólnym, jego i Bartka), że mieliśmy romans. Powiedział tylko, że Bartek namawiał jego dziewczynę do zdrady. Ochronił mnie w tej sposób.
Boję się. Boję się, że jeśli będę z Bartkiem, okazać się może to, o czym mówił Filip. Że babiarz, że każdą zarywa. Bałabym się mu zaufać. Boję się też, że jeśli będę z Filipem, to mimo jego zapewnień, on w końcu zacznie mi wypominać, i nic już nie będzie tak jak było. Że zawsze będę tą, która zdradziła, a on tym, który zaniedbał.
Zrobiłam coś strasznego. Zraniłam dwóch facetów, a najbardziej siebie. Macie pełne prawo nazywać mnie źle. Mam tego świadomość. Filip nie powinien zaniedbywać. Bartek, odbijać mu dziewczyny a ja, trzymać wszystko w tajemnicy. Teraz cała nasza trójka cierpi.
Istna telenowela, prawda?

Fowo

Mega wymiatacz

mors immineat

Imię: Kuba

Wiek: 24

Do��czy�: 16 Lis 2013

Sk�d: Najlepsze Miasto

Wys�any: 2017-01-24, 17:49

No cóż, zamiast zostawić jedną sprawę i zająć się nową zachowałaś się w najgorszy możliwy sposób. Może dostanę za to ostrzeżenie ale spójrzmy prawdzie w oczy - zachowałaś się jak dziwka.
Jedyny sposób naprawy tego co się stało to zakończyć jedno i ciągnąć drugie. Albo zostawić obu i poszukać szczęścia gdzie indziej. Przede wszystkim zaś musisz się ogarnąć bo to że twój chłopak nie daje ci uczuć nie oznacza że możesz go zdradzać. oznacz to że możesz go rzucić, wtedy droga wolna.

Ogarnij się, wprowadź jakieś zasady w swoje życie.

_________________
INSERT PROPER INSCRIPTION HERE

$karbówka

VIP

Najwyższy Autorytet

Do��czy�: 08 Pa� 2013

Wys�any: 2017-01-24, 18:38

Fowo napisa�/a:

Może dostanę za to ostrzeżenie ale spójrzmy prawdzie w oczy - zachowałaś się jak dziwka.

Niemniej post ładny stylistycznie (no, może poza zaczynaniem zdania od "że").
Wyrazy się nie powtarzają, nie ma błędów ortograficznych, interpunkcja lepsza niż moja, są akapity, kilka zdań prostych, a potem jedno, dwa złożone w analogicznym porządku przez większość postu.
Nieźle. :-)

metalmummy

Junior Admin

MATKA

Imię: Karolina Magdalena

Wiek: 32

Do��czy�a: 28 Gru 2010

Wys�any: 2017-01-24, 18:44

Powinnaś odpocząć od obu.

_________________
przestrzegaj regulaminu młody człowieku.

rainy day

Wymiatacz

kotoholiczka

Imię: Julia

Wiek: 24

Do��czy�a: 29 Maj 2016

Wys�any: 2017-01-25, 12:05

Przeczytałam chyba tylko pół i więcej nie mogę. Jedyne, co tu wypisujesz, to swoje usprawiedliwienie i stawianie w jak najgorszym świetle Filipa. No ale tak, jak się coś psuje, to zamiast to naprawić/skończyć - lepiej dać doopy komu innemu. Hehe, tak dla żartu.

_________________
"Sometimes it takes nine lives to save one."

Moonlightbae

User

Do��czy�: 24 Sty 2017

Wys�any: 2017-01-25, 13:40

rainy day, Więc doczytaj do końca, bo właśnie na końcu okazuje się, że wcale się nie usprawiedliwiam.

[ Dodano: 2017-01-25, 16:34 ]
Problem w tym, że ja NIE WIEM z którym powinnam być. Boję się zaufać Filipowi, bo boję się wypominania, choć wydaje mi się on rozsądniejszym, bezpieczniejszym wyborem. Teraz widać, że się stara, że mu zależy - ale do kiedy? Boję się, że wszystko wróci do normy i będzie równie ch*jowo jak było. A wtedy nie będzie już powrotu i możliwości zmiany decyzji. Związanie się z Bartkiem to skok na głęboką wodę. Bo po pierwsze, nie znam go na tyle, po drugie, nie znam jego rodziny i atmosfery w niej, po trzecie, boję się, że jednak jest babiarzem i zależało mu na jednym. Czuję, że kocham Bartka i że nie czuję nic do Filipa, a bynajmniej nie w tak mocnym stopniu jak do Bartka. Czuję żar uczuć, ale boję się, że ten żar może mnie poparzyć...

metalmummy

Junior Admin

MATKA

Imię: Karolina Magdalena

Wiek: 32

Do��czy�a: 28 Gru 2010

Wys�any: 2017-01-25, 17:03

No ale skoro był/jest impotentem to chyba niezbyt mógł być babiarzem?

_________________
przestrzegaj regulaminu młody człowieku.

Moonlightbae

User

Do��czy�: 24 Sty 2017

Wys�any: 2017-01-25, 17:22

Niezbyt, ale przecież nie musiał tego z każdą robić, by zyskać miano babiarza.

metalmummy

Junior Admin

MATKA

Imię: Karolina Magdalena

Wiek: 32

Do��czy�a: 28 Gru 2010

Wys�any: 2017-01-25, 17:36

No to mając świadomość o swoim problemie miałby na tyle pewności siebie by do każdej zarywać? Jak dla mnie to się nie trzyma kupy.
Poza tym, faceci już tacy są. Muszą gonić za króliczkiem, każdy w sobie to ma. Tylko jedni potrafią się z tym lepiej kryć, a drudzy nie.

_________________
przestrzegaj regulaminu młody człowieku.

altairsek

Wymiatacz

Imię: Kamil

Wiek: 28

Do��czy�: 20 Kwi 2012

Wys�any: 2017-01-25, 18:33

Przeczytałem całość ! Damn girl to chyba najdłuższy post tutaj jaki czytałem. Od siebie dodam tylko że ci współczuje takiej sytuacji, ale cóż... serce nie sługa.
Muszę się zapytać :ile lat macie?

Moonlightbae

User

Do��czy�: 24 Sty 2017

Wys�any: 2017-01-25, 19:20

Ja i Bartek mamy 22, Filip jest rok młodszy.

Fowo

Mega wymiatacz

mors immineat

Imię: Kuba

Wiek: 24

Do��czy�: 16 Lis 2013

Sk�d: Najlepsze Miasto

Wys�any: 2017-01-26, 17:25

Moonlightbae napisa�/a:

wydaje mi się on [...] bezpieczniejszym wyborem.

Moonlightbae napisa�/a:

Czuję, że kocham Bartka i że nie czuję nic do Filipa

no i mamy tutaj pełen obraz kobiety, taka uczuciowa itd ale mimo wszystko każdą sytuację rozpatruje pod względem tego co dla niej bezpieczniejsze, zawsze szuka lepszej opcji. Bo co z tego że ten 2gi jest milszy, bardziej ją szanuje i jest gotów sporo dla niej poświęcić, skoro w porównaniu do tego 1wszego jest mało ogarnięty życiowo i społecznie?

Panowie, lekcja dla was, nigdy nie bądźcie jak kolega Bartek :mrgreen: