Forum m�odzie�owe e-Mlodzi.com

Więc będę radzić sobie sama, tak jak do tej pory. Chyba nic innego mi nie pozostało.
Wiem, że rozsądnym byłoby gdybym powiedziała o tym Rodzicom, ale po prostu nie mogę tego zrobić, mają zbyt dużo własnych problemów.

_________________
Bycie znienawidzonym przez samego siebie zamyka wszelkie drzwi do porozumienia z innymi.

Zapewniam Cię, że Twój problem będzie pierwszoliniowym. Spróbuj.

Nie mogę im dokładać problemów, nie mogę być egoistką.

_________________
Bycie znienawidzonym przez samego siebie zamyka wszelkie drzwi do porozumienia z innymi.

Bądź szczera. To nie egoizm.

A ja Ci mówię, że dasz radę. Swego czasu też męczyłam się z pewnym problemem. Dusiłam coś w sobie wiele lat... Po tych latach milczenia w końcu coś we mnie pękło i zdecydowałam się o wszystkim powiedzieć rodzicom. A właściwie to mamie. Do dzisiaj żałuję, że nie zrobiłam tego od razu.
Nikt mnie nie osądzał, nie oceniał negatywnie. Wręcz przeciwnie. Uzyskałam od mamy wsparcie. Pomogła mi uporać się z całą tą sytuacją. Oczywiście nie obeszło się także bez wizyty u specjalisty - w Twoim przypadku to idealne wyjście.
Powodzenia, wiem że dasz radę!

_________________
"Nie pukaj do zamkniętych drzwi mego nieba, bo nigdy nie wpuszczę Cię tam!"

Wiem, co czujesz, sama przez to przechodziłam swego czasu.
Kiedy przeczytałam Twój post, miałam wrażenie, że czytam siebie sprzed dwóch/trzech lat.
Rozumiem, że nie chcesz o swoim problemie powiedzieć bliskim, i to także jest dla mnie zrozumiałe.
Zastanawiające jest dla mnie jednakże, czemu Twoi rodzice jeszcze nie zauważyli Twojego problemu.
Tego, że nie jesz normalnie, tego, że masz niedowagę i że uległo zmianie Twoje samopoczucie...
Jest pewna książka- http://sensus.pl/ksiazki/...ayes,anorek.htm
Pomogła mi w dużej mierze, na tyle, że postanowiłam przynajmniej rozpocząć leczenie w tym kierunku.

Być może zabrzmi to absurdalnie, lecz zrób sobie zdjęcia swojego ciała.
Jak mniemam masz zaburzenia w postrzeganiu, w lustrze wydaje Ci się, że jesteś gruba i możesz przypominasz w tym wszystkim osobę wręcz otyłą.
Lecz, kiedy ja zrobiłam zdjęcia swoich nóg, brzucha etc.
I ujrzałam zarysowane żebra, mostek, odstające kości biodrowe i nogi jak patyki. Łopatki, kręgosłup.
Płaski tyłek, zachciało mi się płakać- jak można było doprowadzić siebie do takiego stanu.
Poczytaj o zdrowym odżywianiu oraz ćwiczeniach.
Obejrzyj zdjęcia dziewczyn, którym udało się wygrać z zaburzeniami odżywiania i obecnie są pięknymi kobietami.

Masz jakiś wiek / wagę / wzrost, czy to jest publicznie znana informacja?

Chociaż to nie ma znaczenia. Jak chcesz się objadać czipsami, to chociaż popiją colą, inaczej oszukujesz.

Nie wiem czy Twój chłopak wie o całej sprawie, ale myślę, że powinnaś z nim porozmawiać w pierwszej kolejności. Zakładam, że jego będziesz się mniej wstydziła niż rodziców. Nie wiem w jakim jesteś "stadium zaawansowania", ale skoro (tak zrozumiałam) chciałaś zwrócić chipsy, to zakładam, że w większym niż głupie motylkowanie.
Słuchaj, naprawdę radzę Ci z kimś szczerze porozmawiać, bo w innym przypadku możesz również popaść w depresję.
Wsparcie w tej sytuacji jest naprawdę ważne.
W swoim czasie przechodziłam przez ten sam problem, ale u mnie najbardziej pomogły rozmowy z chłopakiem, który ogarnął się po jakimś czasie i mogłam wrócić do dawnej siebie i przestać się tak stresować.
Spróbuj też znaleźć powód, dla którego zmieniłaś swoje nawyki żywieniowe. Nic się nie bierze znikąd. Wszystko ma swój początek. Może masz jakiś głęboko ukryty problem?
Zaklinam Cię zrób coś z tym na poważniej, bo może się to bardzo odbić na Twoim życiu i zdrowiu (ja straciłam bardzo dużą część włosów i do dziś muszę je regenerować).
Trzymam kciuki. :)

Samotność ; /

Bulimiczki i anorektyczki nie potrafia własciwie ocenić swego ciała. Umieraja z wychudzenia i nadal sie odchudzają.
Anonimowa... skoro tu piszesz, to czegos chcesz, po mojemu tego, byśmy jakoś Cie wparli. Niestety, to raczej nie pomoże poszukaj (jesli chcesz) pomocy specjalisty psychiatry. Nie psychologa a własnie psychiatry. Po nim dopiero terapia. Powodzenia.