Forum m³odzie¿owe e-Mlodzi.com

Witam, Chciałbym popisać trochę o sobie. Jestem dziś zdenerwowany dlatego wyleję tutaj garść swoich żali. Być może nie powinienem tego tu robić albo w taki sposób. Sory, ale w momencie gdy to piszę zbytnio mnie to nie interesuje. Ale tak się zastanawiam czy moja zamierzchła samotność się skończyła?
Co mnie skÅ‚oniÅ‚o do napisania o tym? Niby nic – chcÄ™ iść do klubu siÄ™ rozerwać. Nigdy tam nie byÅ‚em, bardzo chciaÅ‚bym siÄ™ zabawić, zmienić nareszcie swój styl. Ale oczywiÅ›cie jest problem – kto ze mnÄ… pójdzie. Jednak wychodzÄ™ z zaÅ‚ożenia, że takie chwile powinny być dla mnie naprawdÄ™ fajne, spÄ™dzone ze znajomymi. Chociaż mam kolegów ci zawsze majÄ… jakieÅ› ale - i tak koniec koÅ„ców nigdzie zabawić siÄ™ z nimi nie wyjdÄ™. Ja rozumiem, że majÄ… wÅ‚asne życie i problemy. Ale czy nie znajdzie siÄ™ nikt kto by w fajny sposób spÄ™dziÅ‚ ze mnÄ… tak te chwile.
KiedyÅ› byÅ‚o gorzej. Kiedy chodziÅ‚em do szkoÅ‚y Å›redniej, nawet zdarzaÅ‚o siÄ™ że przez caÅ‚y dzieÅ„ nie miaÅ‚em do kogo gÄ™by otworzyć. Albo że byÅ‚em sam na wakacjach – staraÅ‚em siÄ™ nie widzieć ludzi koÅ‚o mnie, ty ucieszonych rodzinek albo paczek znajomych. Ból samotnoÅ›ci jest rozrywajÄ…cy, rozrywa nasze umysÅ‚y na drobne strzÄ™py.
Może i miaÅ‚em jakieÅ› tam problemy ze sobÄ…. Nie wiem. DziÅ› staram siÄ™ żyć. Mam masÄ™ różnych zainteresowaÅ„. Staram siÄ™ „sprzedać” ludziom ale czÄ™sto to opornie idzie. WierzÄ™ w siebie, znam swojÄ… wartość. Ale co nam po znajomoÅ›ciach? ZnajomoÅ›ciach ze szkoÅ‚y? I tak ludzie siÄ™ rozejdÄ…. ZnajomoÅ›ci z netu? Gadam z wieloma super ludźmi z kraju ale co z tego jak nigdy ich nawet nie zobaczÄ™? Nawet do przypadkowej dziewczyny zagadam w autobusie – bo lubiÄ™. LubiÄ™ być z ludźmi. Tak alergicznie reagujÄ™ na samotność, która mi niszczyÅ‚a mÅ‚odość. Sam sobie jÄ… zniszczyÅ‚em. DokonaÅ‚em najwiÄ™kszego kÅ‚amstwa w dziejach – lata temu prawie wmówiÅ‚em sobie, że nie potrzebujÄ™ ludzi do życia.
Sory za ten słowotok ale musiałem to gdzieś napisać. Trochę mi ulżyło. W końcu żadnemu człowiekowi nie powiem o swoich problemach, bo ci to mają albo gdzieś albo tego nie rozumieją albo są zajęci totalnie tysiącem innych spraw. Mam 21 lat. Do dziś wszystkie kłopoty i niezdrowe emocje za wszelką cenę i z uporem maniaka tłumię w sobie. Ale jak długo? Jak?

Czego oczekujesz?

Przeczytaj "Piąty poziom" Volanta. I dokładam się do pytania Sachera..

Może po prostu potrzebował wyrzucić to z siebie. Musi być jakiś konkretny cel?

A co nie widzicie, co napisał na wstępie? Czy zwyczajnie jesteście tak zuchwali i głupi zarazem?

Jesteś pijana, wyłącz komputer.

DeSade, możesz Nas nie obrażać? Nikt nic złego nie napisał.

Mimo, ze dookola jest tyle ludzi, znajomych itd. Czujesz sie mega samotny. Nie mam pojecia jak pomoc, ale wiedz, ze nie jestes sam(: Moze sprobuj z kims porozmawiac, otworzyc sie przed kims zaufanym. Sama wiem, ze rozmowa pomaga. Tak czy inaczej fajnie, ze to napisales. (: Jakos razniej.

Wspomnienia. A warte znajomości utrzymują się długie lata :) Mam przyjaciółkę z zerówki z którą utrzymuję kontakt od 15 lat. Nie próbuj "sprzedawać się" ludziom, zacznij od jednej osoby podobnej do Ciebie, przy której mógłbyś się poczuć swobodnie. Przy niej nabierzesz pewności siebie a potem pójdzie już łatwiej

Tak.


Avery, zerknij co ma wpisane w pole z imieniem. :) Ten typ tak ma.


Dobrze prawisz. Małe kroki to jedna z recept na zmiany.

_________________
Czym jest Dirtymind?

LIFESTYLE - KULTURA - ROZWÓJ - INSPIRACJE

Wiecie, gdzie go znaleźć. :)

Polać jej.

Niby trochÄ™ tych znajomych jest, ale nikogo takiego...

O przyjaźń trzeba dbać. Wystarczy jedna wartościowa osoba, z którą można szczerze porozmawiać, jest wsparciem. Autorze rozejrzyj się nad kimś takim, może jest obok, ale nie widzisz tego. Nie tłum w sobie emocji, warto jest się wygadać i poczuć ulgę. Zobaczysz, że będzie łatwiej.

Czuję się dziwnie po przeczytaniu tego posta. Normalnie jakbym czytała kartkę z pamiętnika. :p


Dlaczego tak piszesz? Przynajmniej raz mógłbyś się z nimi zobaczyć. Internetowe znajomości mogą okazać się bardzo wartościowe.
Z transportem raczej nie powinno być problemów. Koleżanka z Katowic do Gdańska za złotówkę jeździ.

Dziś już trochę na spokojniej uff. Przeanalizujmy mój wywód:
1. Bywam (staram się) niemało z ludźmi. Przynajmniej nieporównywalnie więcej niż kiedyś. Zastanawia mnie jednak dlaczego tak ciężko jest skonstruować z kimś nieco trwalszą więź? Być może coś robię źle ale niewiele mam sobie do zarzucenia.
2. Być może uchodzę za nieśmiałego i zakompleksionego człowieka, lecz w istocie takowym się nie czuję. Gdyby tak było to np. nie zagadywałbym do dziewczyn na ulicy. Być może w grę tu wchodzi moje natręctwo jeśli chodzi o przebywanie z ludźmi - doświadczony latami młodości, latami straconymi o skrajnej często samotności - teraz lgnę do ludzi - być może "za bardzo".
3. Jeśli chodzi o zainteresowania - mam wiele takowych, lecz i na tym polu mam mizerne doświadczenie w interakcjach międzyludzkich. Czy wynika to z faktu, że tak mało ludzi ma takie a nie inne zainteresowania?
4. Nie żebym narzekał - obecna moja sytuacja jest o wiele lepsza niż jeszcze 2 lata temu. W międzyczasie znalazłem np. prawdziwego kumpla. Doceniam i zauważam to.
5. Całe to wylewanie żali wzięło się skądinąd z przypomnienia sobie mojej sytuacji sprzed lat. Pragnąc wyjść się zabawić (notabene coś czego nie było w mojej licealnej i gimnazjalnej młodości) instynktownie szukam ludzi aby miło spędzić z nimi czas - najlepiej znajomi, ale każdy z nich ma własne interesy i cele. Rozumiem to.
6. Czasem poszukuję kogoś do zapoznania w internecie. Do tej pory zdarzyło mi się to tylko raz - w ciągu roku - abym zaczął budować jakąś trwalszą znajomość. No, przez pierwszy rok to i tak niezły wynik - lecz z tego co zauważyłem, to albo ludzie na takich forach są albo w gruncie rzeczy niechętni do prawdziwych znajomości albo po prostu trzeba nadawać na tych samych falach?
7. Młodość niszczyłem sobie częściowo sam, poprzez niewiarę w samego siebie. Niszczyli ją też moi rówieśnicy, bowiem często odróżniałem się od nich np. swoimi nieprzeciętnymi zainteresowaniami. Zauważyłem, że to zmienia się wraz z dojrzewaniem, jak myślicie?
8. Nigdy ale absolutnie nigdy nie opowiadałem ludziom o tym co mnie boli i dręczy - ludzie zaaferowani własnym życiem nie mają nawet drobnej chwili i nade wszystko chęci aby wysłuchać drugiej strony - a jak to jest u was? Mi zdarzało się, ze ludzie w otwarty sposób pokazywali, że nie zamierzają słuchać - nieważne czy to kolega czy kumpel. Zawsze zwracali uwagę na to, że oni też mają własne problemy, którym również nikomu czasem nie powiedzą.

Zdarzyło mi się kilka takich znajomości i bardzo miło je wspominam. Poznaje się wtedy człowieka od strony, którą w normalny sposób poznawania odkrywa się dopiero po jakimś czasie. Myślę, że masz dużo racji w tym, że trzeba nadawać na tych samych falach, bo inaczej nie zbuduje się trwalszej znajomości.