Forum m³odzie¿owe e-Mlodzi.com

Ten temat jest w zasadzie kontynuacją tego tematu, który napisałem w styczniu. Aby ogarnąć o co tu chodzi, trzeba przeczytać tamten: http://www.e-mlodzi.com/b...sci-vt40239.htm

...

No właśnie... w styczniu pisałem o tym, że przejmuje się tamtymi odległymi już trochę zdarzeniami, wiedząc jednocześnie że nie są one jakieś traumatyczne, że nie powinienem tak tego przeżywać. No i minęło już około 7 miesięcy, i chociaż bywało różnie, to dalej nie chce to całkowicie minąć... jednak po kolei. Zanim napisałem ten pierwszy temat, w grudniu miałem kilkudniowego doła właśnie z tym związanego, i wtedy rzeczywiście czułem się z tymi myślami bardzo niefajnie... aczkolwiek, jak tak sobie to przypomnę, to były też inne czynniki, które wówczas tak wpłynęły na mój nastrój, a które są nieistotne dla tego tematu. Potem napisałem ten pierwszy temat, ale krótko po tym te moje myśli jakby się uspokoiły, przestałem się tak przejmować... do czasu. Potem znowu myślałem o tym wszystkim dużo tak z kilka dni, to była końcówka stycznia, wiadomo że nie było to przyjemne, ale nie było aż tak źle jak za pierwszym razem w grudniu. Potem powtórzyło się to na parę dni w lutym, a potem to uczucie, że się tak wyrażę, snuło się "jak smród po gaciach" - czyli próbowałem sobie to tłumaczyć, starać się nie przejmować, ale nigdy ze stuprocentowym skutkiem. Poprawa nastąpiła w kwietniu, kiedy myślałem o tym dosyć niewiele, a jeżeli już, to stosowałem zasadę "a co tam, niech się dzieje". Potem znowu był okres intensywniejszego myślenia o tym (ale nie tak nieprzerwanie, raz mniej, raz więcej, czasem w ogóle, a czasem dość dużo), ale od połowy maja i aż do połowy lipca ponownie nie myślałem o tym prawie nic, lub po prostu nic...
...połowa lipca i znowu te myśli nie chcą się ode mnie odpędzić. Myślę że po prostu mam taki charakter, że cenię sobie poczucie sprawiedliwości, a tutaj spotkała mnie rażąca niesprawiedliwość i brak kary... nie pamiętam, czy o tym pisałem w poprzednim temacie, ale to całe dokuczanie ze strony innych było rozłożone na długi czas, ale na szczęście nie notorycznie, wręcz przeciwnie. W 4 i 5 klasie jakiś debil zaczepiał mnie słownie, no ale to nic wielkiego, w tym czasie to tam raz od jakiegoś kozaka dostałem lekko po twarzy i raz w zimę dostałem śnieżkami... potem w 6. było "apogeum", bo stamtąd pochodzą te wspomnienia, które teraz najbardziej mnie męczą. No ale czy powinny? W 6 klasie paru gnojków znowu chciało mieć zabawę i musiałem 1 na kilku rzucać się śnieżkami, efekt wiadomy. Potem znowu bójka 1 na dwóch, no i przegrałem, bo przeciwnicy silniejsi, ale to nie było tak, że ja siedziałem w kącie i ryczałem, a oni bili... nie było żadnej krwi, troszkę pobolało jak to po takiej bójce, a i tamci nawet dostali po mordzie. No ale ogólnie tą klasę wspominam słabo, chyba bardziej przez tą nerwową atmosferę, która musiała temu wszystkiemu towarzyszyła. Potem zaczęło się gimnazjum i było o wiele lepiej, przez trzy lata właściwie raz dostałem lekko w głowę, no i to chyba normalne jak na gimnazjum, naprawdę nie chcę robić z siebie nie wiadomo jak pokrzywdzonego. No ale te wspomnienia teraz są i już siódmy miesiąc nie mogę przestać się wkurzać na to, że tych typów nie spotkała kara, i że nawet teraz, kiedy jest już parę lat po wszystkim, muszę się na to denerwować. Próbuję sobie uświadomić takie rzeczy: 1.życie to nie jest bajka i nie zawsze jest kolorowo, a przecież to o czym piszę to w sumie najgorsze co mnie spotkało w życiu, powinienem się cieszyć że mieszkam w mimo wszystko dość rozwiniętym, cywilizowanym kraju, nie mam patologii w rodzinie... 2.że wtedy popełniłem błąd, bo trzeba było gdzieś na rogu dać solidnie po ryju temu czy tamtemu, a nie dałem, a przecież za błędy się płaci, no ale to normalna sprawa, że człowiek jej popełnia 3.że przejmuję się zdecydowanie za bardzo, a przecież to się działo już parę lat temu 4.że ci, którzy wtedy mi dokuczali, to delikatnie mówiąc, osoby o niezbyt wysokiej inteligencji - teraz słyszałem że jeden z nich w nowej szkole nie zdał, drugi też, można powiedzieć że skreślają się na wstępie do dorosłości, i że wtedy oni będą frajerami...

... A to wszystko i tak na nic, bo od paru dni znowu mniej lub bardziej to wspominam i denerwuję się, że nie ma z tego wyjścia. No ale przecież bywały dni, ba, miesiące, kiedy nie myślałem o tym prawie wcale, poza tym osiągnąłem w tym czasie pewien cel, do którego od dawna dążyłem, więc jest jakiś pozytyw (nawet duży) tych miesięcy. Zauważyłem, że najbardziej te myśli się nasilają, kiedy jestem w pracy wakacyjnej, praca nudna i nie zostaje nic jak myśleć i to się samo nasuwa... po pracy jest już lepiej. Problemem jest też chyba to, że krucho u mnie z relacjami z innymi - prawie nie mam znajomych, a jak mam to nikt nie napisze, abyśmy się spotkali, a jak już to w ostatniej chwili że jednak nie może... nawet nie ma się komu wygadać, generalnie to samotność. Mam nadzieję że będzie lepiej gdy poprawię swój wygląd wewnętrzny i znajdę się przy kasie (bo teraz zarabiam) - zapiszę się na siłownię, kupię jakieś ubrania, itp., będę się czuł lepiej. No ale z drugiej strony obawiam się że dalej te myśli mogą mnie nachodzić... na początku 2014 nie pomyślałbym, że jeszcze w lipcu zdarzy mi się o tym wszystkim rozmyślać, a jednak... Może to dojrzewanie emocjonalne powoduje takie burzliwe myśli...
Czułem potrzebę napisania tego... może ktoś z was też tak miał, że myślał o czymś i nie mógł przestać, a jednak jakoś z tego wyszedł? Nie jest jakoś szczególnie źle, żyję, pracuję teraz, normalka, no ale mogłoby nie być tych myśli, one czasem psują nastrój... dziękuję za jakiekolwiek porady.

Mniej więcej wiem co czujesz. Też wielokrotnie bywało mi smutno z powodu moich znajomych. Bywało bardzo źle. Mnie nikt nie bił, ale ranił słowami, a to boli najmocniej. Musiałam zmagać się z kolegami, a nawet polonistką. Tak z nauczycielką.

Gdy byłam w drugiej gimnazjum( teraz idę do średniej) pokłóciłam się z kolegą. Nazwał mnie grubą s*ką. Aby się bronić użyłam zwrotu nie jestem gruba( stwierdziła to pani pielęgniarka, a dokładniej,że nie mam nadwagi!), po czym ten kazał spojrzeć mi na najszczuplejszą dziewczynę w mojej klasie. Właśnie w tym momencie zawalił mi się świat. Nie zapomnę tego do końca życia, no może zapomnę w końcu mam 16 lat. Jednak nie myślę o tym tak często, bo opisałam to w moim pamiętniku. Właśnie tego dnia zaczęłam go pisać. Stwierdziłam,że muszę takie rzeczy opisywać,bo jak coś napiszę to o tym tak często nie myślę. Mnie pomaga- może Ty też załóż pamiętnik i w nim pisz. Tak by nikt tego nie czytał, nawet Ty!!! Tylko napisz i zostaw. Pamiętnik odłóż i weź na 'następny raz'. Pamiętaj,że przemocą niczego nie osiągniesz- uważam,że bić mogą tylko dziewczyny chłopków, a jak ten odda jest jest... no daruję sobie. Jestem z Tobą i jak byś coś ode mnie chciał możesz pisać.

Dzięki, spróbuję z pamiętnikiem, może to skuteczny pomysł. W zasadzie nie wiem czy bardziej już przejmuję się tym, że miałem wtedy takie problemy, czy tym, że teraz się właśnie przejmuję - bo moim zdaniem przejmuję się za bardzo... W ogóle z wieloma rzeczami tak mam, że wyolbrzymiam problem... Jakoś 2, 2,5 roku temu miewałem doła związanego z naprawdę absurdalnymi pierdołami, teraz to mnie śmieszy i myślę że było to właśnie to dojrzewanie emocjonalne i być może ono się jeszcze nie skończyło, i stąd te myśli. Pamiętam że gdy musiałem się bić 1 na 2óch, to po tygodniu przejmowałem się mniej niż teraz, więc dla mnie to co się dzieje obecnie jest głupie, a jednak nie umiem od tego uciec...

Rzeczywiście strasznie wyolbrzymiasz. Za dzieciaka dzieją się różne rzeczy, trzeba się z tym pogodzić, choć może się to wydawać trudne. Jedyne, co możesz zrobić, to wyciągnąć stosowne wnioski i na przyszłość bardziej walczyć o swoje, jeśli znów zaistnieją takie sytuacje, czego Ci nie życzę.
Może powinieneś się skupić na poznaniu nowych znajomych, z którymi byś odnajdował wspólny język? Jest wiele możliwości na zawarcie relacji, najbanalniejsza to rejestracja na forum poświęconym konkretnej, interesującej Cię tematyce i ewentualne wybranie się na jakiś zjazd czy cokolwiek w tym stylu. Zamykanie się z pamiętnikiem może coś da, ale raczej nie na dłuższą metę, skoro dręczą Cię w koło te same myśli, już lepszy byłby psycholog.