Forum m³odzie¿owe e-Mlodzi.com

Otóż moje pytanie jest następujące: jak się pozbyć nadmiernej wrażliwości? Tylko nie mówcie mi proszę, że to jest piękna cecha itp. To cholerstwo nie daje mi normalnie funkcjonować. Próbuję się wstrzymywać od głębokich przeżyć emocjonalnych. Nie wiem co mam robić. Jestem bezsilna, nie radzę sobie z wieloma problemami. Rozpadam się.

Nie wiem jak sobie z tym radzić. Jestem nadwrażliwa. Jest to błogosławieństwem, będąc jednocześnie przekleństwem.
Jakich sytuacji np. to dotyczy? Opisałabyś jakąś? Wtedy bym może wiedział co Ci poradzić. Całkowicie i tak się tego raczej nie pozbędziesz, możesz co najwyżej zmniejszyć. To jest tylko moje zdanie.

To sa tylko Twoje emocje.
Emocje i nic wiecej.
Zacznij je po prostu obserwowac. W konkretnej chwili zastanawiajac sie, jak sie czujesz obecnie i znalezc przyczyne tego stanu.
Potem ja zaakceptowac. Wtedy spokoj sam nadejdzie.
Jezeli chodzi o emocje negatywne. Warto powrocic myslami do pozytywnych. Skupic sie na oddychaniu. I popatrzec na to obiektywnie. Jakby bylo sie obserwatorem, nie natomiast uczestnikiem tych sytuacji, ktore wywoluja twoje emocje.

Np? Np mój brat. Ja od zawsze nie potrafiłam okazywać uczyć, nigdy mu nie powiedziałam, że go kocham, czy, że za nim tęsknie. Ale w chwili, gdy się wyprowadził i po jakimś czasie stwierdził, że jest cholernie rozczarowany, że chce wrócić do domu, czuję się osamotniony. Oczywiście rodzice nie chcą nawet o tym słyszeć, że miałby wrócić do domu. Zrobiło mi się cholernie przykro, że jest mu tak źle, chciałabym mu pomóc, ale nie mam na nic wpływu.
Moim problemem jest to, że nie potrafię okazać uczuć, dopiero gdy jestem sama, wprost się rozklejam. Tak bardzo zależy mi na bliskich, że z pewnością oddałabym życie, ale do tej pory nigdy nie powiedziałam, że kogoś kocham. Coraz bardziej myślę nad tym, że jest coś ze mną nie tak, że mam zrytą psychikę. Nie wiem po prostu co robić.

to zdecyduj sie czy jestes zbyt wrazliwa czy zblokowana emocjonalnie
A co do brata to słusznie że go nie wpuszczają, podjal decyzje to niech spada

Jestem zbyt wrażliwa. Zamykam się w swoim pokoju i ryczę godzinami, nie mogę się zająć czytaniem czy oglądaniem filmów, bo to mnie za bardzo przygnębia.
Mój brat nie podjął tej decyzji sam, zrobili to rodzice.

Według mnie nie potrafisz wyrażać swoich emocji, dusisz je w sobie, one w końcu się uwalniają i zaczynasz płakać w swoim pokoju, bo tylko tam możesz dać im upust.

Jest cienka linia między wrażliwością a obojętnością. Chcąc na siłe zniwelować swoją wrażliwość, pomyśl jakim człowiekiem byłabyś osuszona z uczuć? Chciałabyś nie mieć w sobie współczucia, troski itp.? Wydaje mi się, że można oduczyć się bycia wrażliwym, tylko po co skoro z natury taką jesteś? Ta natura prędzej czy później do Ciebie wróci. Nie wyprzesz się tego. Można tylko nauczyć się z tym żyć.

Jestes wiec nieco popieprzona. Nie martw sie jednak. Kazdy ma swoj wlasny tak, jak ma sie DNA.
Coz zycie. Rycz dalej.
My Ci nie otrzemy twych lez.