Forum m³odzie¿owe e-Mlodzi.com

Wiecie, trochę głupio o tym pisać. W poniedziałek opuszczam dom, już nie będę mieszkał z rodzicami. Z jednej strony się cieszę, bo materialnie układa mi się i dzięki temu mogę sam sobie dać rade, ale... z drugiej strony czuje ogromny smutek. Niby 74 km, a czuje się jakbym miał wylecieć na drugi koniec świata. Mimo, że to tylko taka mała odległość to praca "zapewnia" mi sporo wyjazdów..Też tak mieliście ? Bo czuje się z tym źle. Nagle zacząłem zauważać to co jest blisko mnie i co najbardziej kocham... chyba dotarło do mnie, że już tak często nie będę się widywał z rodzicami... może to żałosne w oczach wielu osób, ake chyba wole to z siebie wyrzucić...

To jak najbardziej normalne, taka tęsknota za rodziną, domem i tym co nam bliskie.
Ale zobaczysz, jak już będziesz mieszkać sam i zaczniesz w mieszkaniu robić to co Ty chcesz, urządzać je jak chcesz, sprzątać kiedy i jak chcesz to też się z tego wszystkiego cieszyć zaczniesz. Będziesz, że tak powiem, Panem i Władcą. :) Sama tak miałam.

co to znaczy że materialnie Ci się układa? tzn co robisz, ile zarabiasz?
bo jeśli chodzi o pracę na magazynie i minimalną krajową to wracaj

Nie będzie tak źle. Wiadomo, że jak się coś traci to nagle zaczyna się doceniać chwile spędzone z najbliższymi.
74 kilometry to też nie jest bardzo dużo, zawsze będziesz mógł sobie wrócić do domu na weekend czy jak tam będziesz chciał.
Ja w zeszłym roku przeprowadziłam się o ponad 1000 kilometrów, za granicę, do pracy i dopiero teraz, kiedy mam urlop, mogłam przyjechać i pospędzać czas z rodzinką, poodwiedzać 'moje' miejsca, pospacerować po mieście...
Tak jak mówię, Ty już będziesz miał o tyle łatwiej. Nie ma co się łamać. Każdy kiedyś wyfrunie z gniazda. Doceniaj to co masz obecnie i staraj się miło spędzać czas w domu.

Jestem żołnierzem zawodowym w stopniu szeregowego (niestety już z cywila nie można startować od razu na podoficera mimo wykształcenia średniego i matury). Zarobki są wysokie + mieszkaniówka, wychodzi 3000 zł netto. Studiuje sobie zaocznie, bede tez kupowal samochod od brata, mam gdzie spac za swoje wiec uwazam ze dobrze mi sie uklada jak na moj wiek. Praca nie dla kazdego.

[ Dodano: 2017-07-28, 16:36 ]

Cytat:

To jak najbardziej normalne, taka tęsknota za rodziną, domem i tym co nam bliskie.
Ale zobaczysz, jak już będziesz mieszkać sam i zaczniesz w mieszkaniu robić to co Ty chcesz, urządzać je jak chcesz, sprzątać kiedy i jak chcesz to też się z tego wszystkiego cieszyć zaczniesz. Będziesz, że tak powiem, Panem i Władcą. :) Sama tak miałam.

Noo, myśl że będę niezależny i sam o sobie będę decydował kiedy np. sprzątać jest zachęcająca. Z drugiej strony jest ten smuteczek, że się opuszcza rodzine. To taka mieszająca się radość ze smutkiem i w sumie nie wiem, które uczucie przeważa (radość, smutek)...

[ Dodano: 2017-07-28, 16:44 ]

Cytat:

Nie będzie tak źle. Wiadomo, że jak się coś traci to nagle zaczyna się doceniać chwile spędzone z najbliższymi.
74 kilometry to też nie jest bardzo dużo, zawsze będziesz mógł sobie wrócić do domu na weekend czy jak tam będziesz chciał.
Ja w zeszłym roku przeprowadziłam się o ponad 1000 kilometrów, za granicę, do pracy i dopiero teraz, kiedy mam urlop, mogłam przyjechać i pospędzać czas z rodzinką, poodwiedzać 'moje' miejsca, pospacerować po mieście...
Tak jak mówię, Ty już będziesz miał o tyle łatwiej. Nie ma co się łamać. Każdy kiedyś wyfrunie z gniazda. Doceniaj to co masz obecnie i staraj się miło spędzać czas w domu.

Właśnie jestem trochę na siebie wściekły, mam wrażenie że źle spożytkowałem czas z rodzicami. W sensie, za mało spędzałem z nimi czasu. Chyba przyjaciele byli ważniejsi, nie chcę się do tego przyznać ale chyba tak właśnie było. Czuję się trochę niewdzięcznie, dzięki nim miałem dobrze cały szkolny okres, zwiedziłem połowe Polski. No, a taka mama to sobie zawsze wszystkiego odmawia i tylko wydaje na mnie i rodzeństwo...

Niby 75 km to nie dużo, fakt będę częściej ich widywał niż brat (ten mieszka 700 km od rodziców), ale też charakter pracy gwarantuje mi sporo miesięcy (i to kilkaset km) przebywania poza miejscem zamieszkania i to co roku.

Współczuje ci wyjazdu za granice, tak sama wyjechałaś ?

_________________
"Kto szuka, ten najczęściej coś znajduje, niestety czasem zgoła nie to, czego mu potrzeba."

J.R.R. Tolkien - Hobbit, czyli tam i z powrotem

Dlaczego współczujesz? Miałam okazję, podjęłam taką decyzję i bardzo się z tego cieszę. Wyprowadzka od rodziców bardzo usamodzielnia. Trzeba wziąć życie w swoje ręce. Nie ma czego współczuć.

Po prostu postawiłem siebie w twojej sytuacji, miałbym inne odczucia.

Wiadomo, na pewno usamodzielnia ale świadomość ogromnej odległości (jaka jest w twoim przypadku) trochę obniża nastrój. Być samemu, tysiące kilometrów, w nieznanym miejscu, innym kraju... trochę to trudne. Podziwiam.

_________________
"Kto szuka, ten najczęściej coś znajduje, niestety czasem zgoła nie to, czego mu potrzeba."

J.R.R. Tolkien - Hobbit, czyli tam i z powrotem

No nie wiem, ja pamiętam, po swojej przeprowadzce wyszłam na balkon i się rozpłakałam, potem zadzwoniłam do mamy: mamo, ja nie chcę tu być. Potem milion SMS-ów do chłopaka o podobnej treści.
Dopóki porządnie mnie nie przeleciał, byłam w totalnej rozsypce...

_________________
W miękkim futrze kota

Jakby co mogę cie też przeleciec!
Aż się dopiero rozsypiesz

Nie wyrzucaj sobie tak tego. Nie wiem jaki Ty masz dokładny charakter pracy ale koleżanki mąż bodajże owszem ileś dni poza domem na jednostce ale też długi okres potem wolnego w domu, w tym czasie będziesz mógł nadrabiać ten czas z bliskimi :) Poza tym normalne, różnie ludzie przechodzą przez zmiany, będziesz teraz mieszkał sam, człowiek analizuje co miał co było pozytywne co nie. Z czasem się przyzwyczaisz, założysz własną rodzinę i zobaczysz będzie lepiej :)