Forum m³odzie¿owe e-Mlodzi.com

alkohol, trening na siłowni/worku

To da się z tym radzić? Samo przejdzie. Zawsze tak mam, nawet nie próbuję walczyć. Palenie szlugów, słuchanie muzy to tylko chwilowe ukojenie

Sport zdecydowanie pomaga się odstresować, szczególnie bieganie. Słuchanie muzyki, spacery, czytanie książek, albo relaks. W lato leżakowanie, w zimie herbata w ciepłym łóżku. Używki nie pomagają, to złudzenie.

Ja również jestem zdania, że sport to najlepsze rozwiązanie. Nie stosuje używek, leków tym bardziej. Ostatnio jednak zauważyłam jednak u siebie bezsenność i zastanawiam się, czy nie skorzystać z pomocy profesjonalisty i czy nie isć do psychoterapeuty po prostu porozmawiać o swoich problemach. Nie mam z tym żadnego doświadczenia, jak na razie znalazłam tylko kilka informacji na ten temat na http://psychiatrzy.pl/psychoterapeuta/ . Może wy wiecie dokładnie jak cały proces przebiega i czy to pomaga?

Kiedy jestem zestresowana to bardzo pomaga mi spędzenie czasu gdzieś z dala od innych ludzi. Bardzo pomocna jest też gorąca kąpiel i robienie po prostu tego co lubię, na przykład oglądanie ulubionych programów i filmów.

psychotropy sport sen

Sport lecz najlepiej po prostu sie nie stresowac :)

Sposobów mam sporo, w zależności od rodzaju i natężenia stresu. Jak mniejszy - piję piwo albo palę jazz ze znajomymi żeby po prostu wyluzować, średni - odizolowuję się, słucham muzyki, śpię, największy - ćwiczę, żeby się wyżyć, zrelaksować.

Gdy natychmiast potrzebuję się uspokoić bardzo pomaga mi świeże powietrze, otwarcie okna, spojrzenie w niebo, lub gdy jest możliwość-po prostu wyjście na zewnątrz. Ewentualnie wizualizacje czegoś co przynosi ukojenie, sprawia radość. W innych przypadkach na stres pomaga ciepła herbata, świece, samotność, poczucie spokoju, ulubiona muzyka, film czy serial lub spacer, rozmowa z kimś bliskim. W niektórych przypadkach za to idealny jest ruch, bieganie, taniec.

Powtarzam afirmacjÄ™.
Mam ich kilka, wyciągam swój notesik z koniem i przypominam sobie.

na stres np pomaga muzyka.

dobrze jest zajac sie np treningiem- jakies pompki i brzuszki to szybko z ciebie stres zejdzie

Jak już wspominali przedmówcy, wiele zależy od natężenia i długości trwania stresu. Wiadomo, że każdy ma w swoim życiu jakieś zmartwienia i niepokoje, dlatego w wolnym czasie warto poszukać czegoś odprężającego. Dla jednej osoby jest to spacer, dla innej muzyka czy książki, dla jeszcze innej porozmawianie z kimś bliskim i wspólne spędzenie czasu. Słyszałam, że sport (szczególnie ten na świeżym powietrzu) również pomaga. Nieważne jaka metoda, ważne żeby działała. Trzeba spróbować różnych rzeczy i zobaczyć co działa najlepiej. Nie polecam jednak odprężania się za pomocą używek, łatwo wpaść w uzależnienie i wówczas ma się z tego więcej kłopotów niż pożytku. Jeżeli stres jest trochę silniejszy i trwa dłużej niż zazwyczaj, można spróbować jakichś leków ziołowych (np. melisy) i różnych technik odprężających. W połączeniu z wcześniej wymienionymi sposobami, plus może jeszcze jakaś odprężająca kąpiel, efekty powinny być widoczne. W przypadku bardzo silnego i długo trwającego stresu, który nie daje normalnie funkcjonować, warto skontaktować się z lekarzem i otrzymać odpowiednie leki, dostępne tylko na receptę. Czasem, gdy wszystko inne zawodzi, warto sięgnąć po ostatnią deskę ratunku.

Jeżeli chodzi o moje osobiste doświadczenie ze stresem, jest ono dość przykre. Nie będę wspominać o jakimś typowym stresie, który czasem miewa każdy, bo to normalne i da się z tym żyć. Natomiast gdzieś w okolicy 14 roku życia miały miejsce pewne wydarzenia, które bardzo negatywnie na mnie wpłynęły i zaczął pojawiać się stres. Czasem ni z gruszki ni z pietruszki, nic się nie dzieje, a tu stres postanawia sobie przyjść. Czasem bywał tak silny, że uniemożliwiał mi zrobienie czegokolwiek, w ciągu miesiąca zgubiłam 10kg, bo nie mogłam jeść, ciągle się trzęsłam jak w gorączce. Najgorsze było to, że wówczas nie wolno mi było nikomu o tym powiedzieć, ponieważ nasuwałoby to różne niedobre podejrzenia, w związku z czym wszystko musiałam starannie ukrywać i nie znałam żadnej metody jak mogłabym sobie pomóc. Po kilku następnych latach sytuacja się nieco zmieniła. Stres nie przeszedł, raz jest umiarkowany, a raz dość silny, ale niedawno odważyłam się, żeby o nim powiedzieć i dzięki temu zyskałam parę metod na radzenie sobie z nim. Nie są stuprocentowe, ale w najbardziej kryzysowych sytuacjach znacznie ułatwiają przetrwanie trudnych momentów.

Mi zwykle pomaga butelczyna, możliwe, że nie jest to rozsądne rozwiązanie, ale czasem jedyne.

Nie stresuję się. I tak wszystko się ostatecznie układa, nie potrafię wytłumaczyć, ale wychodzi na moje, zawsze.
Jestem więc zawsze jakaś rozleniwiona i ponura.
Kiedy się stresuje, co jest rzadkim zjawiskiem, raczej nazwałabym to pewną ekscytacją. Ekscytuję się przy niektórych rozmowach, ale wtedy wiercę się niczym robak, co jest dziwnym zjawiskiem, ach no i ten uśmiech mi towarzyszy , głosik.
Staram się wtedy dopiero oddychać. Myśląc: jestem tutaj, patrzą na mnie ci ludzie, którzy przyszli tu jeść pizze i pić piwo, znudzona para, nie rozmawiająca ze sobą, obserwują cię. Ale mają cię za nienormalną, bo wciąż się wiercisz i zachowujesz się jakbyś zaraz miała pójść z kimś do łóżka. A przecież mówisz jeszcze z sensem całkiem.
Teraz, w tym momencie się uspokajam, znowu nabieram powagi , czasami się zamyślam zanadto i nie jest już tak extra.

Kiedyś mój wykładowca powiedział mojej koleżance, żeby się nie stresowała, ponieważ z trudem przełykała ślinę, żeby się nie stresowała, bo będzie jeszcze gorzej, że przed nią inne egzaminy etc.
Powiedział to tak zachwycająco, niczym Filozof Mentor, że pomyślałam: On ma rację.