Autor
Wiadomo¶æ
Wys³any: 2018-05-27, 10:20 Nie mam pojecia co sie ze mna dzieje
Wys³any: 2018-05-27, 12:14
jnocctcop napisa³/a:
mam 23 lata
jnocctcop napisa³/a:
wypowiadanie się przy znajomych w szkole, w klasie zaczęło być dla mnie trudnością
No jeśli masz 23 lata i nadal chodzisz do szkoły to się nie dziwię
Wys³any: 2018-05-27, 12:37
4 8 15 16 23 42 napisa³/a:
No jeśli masz 23 lata i nadal chodzisz do szkoły to się nie dziwię
Koleś, jak swoją edukacje zakończyłeś na gimnazjum i nie dochodzi do ciebie, że inni pragną się kształcić dalej to pal gume
Wys³any: 2018-05-27, 14:50 Re: Nie mam pojecia co sie ze mna dzieje
jnocctcop napisa³/a:
Witam serdecznie, szukam pomocy. Nie mam pojęcia co sie ze mną dzieje. Zaczynając od początku - mam 23 lata, w okresie szkoły podstawowej, gimnazjum, liceum byłem mocno pewnym siebie, uśmiechniętym i ogarniętym człowiekiem, sporo znajomych, powodzenie u dziewczyn, imprezy to była u mnie normalność. Widziałem siebie jako fajnego, przystojnego kolesia i wśród ludzi czułem się jak ryba w wodzie i każdą krytyczną opinię w moją stronę traktowałem z przymrużeniem oka i się z niej śmiałem. Przynajmniej od 2 lat czuje, że dzieje się ze mną coś dziwnego, mam wrażenie, że wszyscy sie ze mnie śmieją gdy przejdę obok, pewność siebie spadła praktycznie do 0, wypowiadanie się przy znajomych w szkole, w klasie zaczęło być dla mnie trudnością, nie potrafię skleić normalnie zdania, czasami się zająkam i mocno się stresuje każdą czynnością którą muszę zrobić przy ludziach, którzy na mnie patrzą. Czasami mam też wrażenie, że gdy przejdę obok jakiejś grupy ludzi, to oni komentują moją osobę i zaraz się śmieją ale nie potrafię powiedzieć czy tak na prawdę jest czy sobie coś uroiłem. Nie pamiętam kiedy szczerze się uśmiechnąłem, w głowie mam non stop smutek bo wiem, że coś jest nie tak, a nikt nie potrafi mi pomóc. Wśród ludzi staram się 'udawać' tylko pewnego siebie, klata wypięta, wyprostowana sylwetka, głowa do góry, a w głowie burdel i strach, żeby się nie skompromitować. Nie mam pojęcia dlaczego diametralnie zmienił się mój umysł. Szukam pomocy, rozmawiałem z mamą, której ufam, ale mam wrażenie, że mnie nie rozumie a w rozmowie nie powiedziałem wszystkiego tego, co tutaj napisałem, żeby jej nie dołować, że mam duże problemy z samym sobą.
Widziałeś siebie jako fajnego,przystojnego kolesia i?????..... zrobiłeś się mniej przystojny? chyba jesteś bardziej męski,a problem jaki opisujesz wynika ze złej samooceny i to nie przez innych,a przez siebie samego.Uważam, że jedynym wyjściem z tego Twojego MARAZMU jest udanie się do PSYCHOLOGA (nie mylić z Psychiatrą) odpowiedni tego typu specjalista rozwiąże Twoje problemy, o ile takie są,bo nie wiem czy nie przesadzasz, a jedno co mogę w tej chwili napisać,to abyś nie zwracał na innych żadnej uwagi,bo to,że przechodząc obok uważasz,że mówi się o Tobie,to jedynie Twoje przypuszczenia,wymysł,to może być zwykły zbieg okoliczności.Zachowuj się jak dawniej kiedy uważałeś, że jesteś tym fajnym kolesiem,ale do specjalisty radzę się udać. Będzie dobrze,bo chyba nawet jest dobrze,tylko ty sobie wszystko wyolbrzymiasz. Trzymaj się. :)
Patrz w przyszłość z nadzieją,a nie w przeszłość z żalem.
Wys³any: 2018-05-27, 20:42
Suma summarum to zadowolenie z samego siebie jest oknem na świat więc jak się widzisz tak też inni cię widzą.
Jeśli chodzisz ciągle taki przyjumany, do ekspedientki mówisz "dzień" i nawet się nigdy nie uśmiechasz to nie ma bata żeby ludzie cie lubili. Możesz być najzaje*istszym człowieczkiem na ziemi ale sami ludzie tego nie zobaczą
Boisz się wypowiadać? było iść do roboty i na studia zaoczne- to dzięki temu i pracy którą teraz robię jestem kontaktowym człowiekiem.Jakbym chodził na takie dzienne i dostawał od mamusi 50 zł na przetrwanie tez bym się jąkał.
Ją ja jąkanie? to siedzi tylko w głowie
jeśli jąkasz się przy ludziach a np. przy znajomych i rodzinie już nie to masz już powód-strach przed tym że się zająkasz czyli poniekąd porażką.
Wys³any: 2018-05-30, 10:56