Forum m³odzie¿owe e-Mlodzi.com

Czasami nie radzę sobie z codziennym życiem. Nie mam ochoty wstać z łóżka, zjeść śniadania, iść do szkoły. Czuję że nic nie ma sensu i że nie ma znaczenia czy wstanę czy nie. Nie umiem tego wyjaśnić, ale czasem chciałabym zamknąć się w pokoju, wyłączyć internet i nikogo nie wiedzieć na oczy. Płakać, krzyczeć, śmiać się. Czytałam na różnych forach i stronach o tym że to może być depresja, ale nie jestem tego pewna. Czy nie radzenie sobie czasami z podstawowymi czynnościami, to początek jakiejś choroby?

Zamknij się w domu tak jak chcesz.Zamknij się w pokoju zacznij płakać krzyczeć śmiać się. Wtedy zobaczysz różnice.

Mieć chęć żyć jest czymś wspaniałym bo człowiek wstający rano ma już zadanie co zrobić. Jeżeli mówi że nie ma celu jest w błędzie bo jednak głupie siedzenie na tapczanie to jest czynność. Przechodząc przez życie zazwyczaj ludzie starają się żyć z dnia na dzień bez większego celu a to też jest niedobre bo na dłuższą metę stajemy się robotami i niczym się nie różnimy od maszyn które wykonują te same czynności.
Dzięki czemu można mieć ochotę wstać rano i starać się żyć dalej w pokoju duszy ?
Najlepszym sposobem jest znalezienie sobie celu np: Wyjazd na długie wakacje. Jeżeli będziemy do tego uparcie dążyli możemy przeżyć wiele ciekawych dyskusji lub też historii.

To hormony. Po prostu dojrzewasz.

_________________
W miękkim futrze kota

Czasami każdy z nas potrzebuje ciszy, byleby tylko to zamykanie się nie stało tą codziennością to najważniejsze. Więc w pierwszej kolejności wyrzuć te emocje z siebie, bo trzymanie emocji jest niedobre, prowadzi właśnie do chorób, ale potem wyjdź na powietrze, do ludzi. Świeci słońce, które ma też dobre wpływ na samopoczucie więc je wykorzystaj. I nie musisz być obecnie chora by tak się czuć jak teraz, ale jeśli ta sprawa będzie się przeciągać to zawsze możesz wybrać się do specjalisty.

Lepiej idź do psychologa.

Zastanawiam się, co może być tego powodem. Czy nie samotność? Jeśli tak chociaż w 10% Cię rozumiem (Nigdy nie da się czuć to samo co inny w 100%). Spróbuj porozmawiać o tym z kimś bliskim (może być to nawet koleżanka z klasy). Mi to pomogło. A jeśli chcesz, możesz popisać ze mną.