Forum m³odzie¿owe e-Mlodzi.com

Ja ubrana w obcisłą sukienkę do kolan w kolorze ecru, ustami pomalowanymi na burgund, z jedną, długą różą w kolorze czerwonego wina w dłoni, z długim, prostym welonem i butach na wysokich obcasach. Mój Ukochany ubrany w burgundowy/czarny garnitur. ¦lub kościelny. Kilkoro Przyjaciół, najbliższa Rodzina, ksiądz. Najlepiej w plenerze (łąka, plaża etc.). W drodze do ołtarza towarzyszyłaby mi jedna z piosenek Jamesa Blunta, Myslovitz (na przykład piosenka "Dla Ciebie) lub Skowytu.
Wesele skromne, kulturalne, z głosem wokalisty Skowytu w tle.
Bez prezentów, za to z jedzeniem dla zwierzaków ze schroniska oraz ubraniami dla osieroconych Dzieci.
Miejsce wesela ozdobione tysiącami słoneczników.
Ot, prosto, skromnie, bez pompy.

¦lub cywilny, wesele kameralne, z dobrym jedzeniem i ciężką muzyką w tle. A sukienka czerwona.

Zawsze marzyłam o kameralnym, spontanicznym ślubie w codziennych ubraniach. Jedynie ze ¦wiadkami. Niemniej nie sądzę, bym kiedykolwiek odważyła się na podjęcie takiej decyzji wiedząc jak ważna ta chwila będzie dla moich bliskich.

¦lub cywilny. Z najbliższą rodziną oraz przyjaciółmi. Zakończony obiadem.
Chciałabym, żeby wszystko odbyło się w sposób skromny, lecz urokliwy. Rozumiem, że większość ludzi odczuwa potrzebę celebrytowania tego dnia w sposób niezwykle huczny. Ja czułabym się w takiej sytuacji pozbawiona tej swoistej intymności, która powinna towarzyszyć nam w tym dniu.

O sukni myślałam najmniej, jednak w przeszłości miałam okazję prezentować suknie autorstwa Anny Kowalskiej. Z pozoru skromna, jednak jedwabna i ręcznie malowana. I zapewne wybiorę ten sam fason. Nad kolorem się nie zastanawiałam, jednak zapewne tradycyjnie wybiorę białą

mój wymarzony ślu:ślub konkordatowy, w zimę(w okolicach Bożego Narodzenia), sanie ciągnięte przez konie, sukienkę wymarzoną też mam, ale nie umiem jej opisać

A mój wyglądał by następująco - Moja najbliższa rodzina, mąż , Biała poszerzona na dole suknia, w kościele.

Najbardziej to mnie śmieszą te śluby robione pod publikę, załóżmy na 300 osób.
A tak w ogóle to mi nie jest potrzebny ślub, a jak już bym miała, to na pewno bym na niego nikogo nie zaprosiła. Ewentualnie moją najbliższą rodzinę, tzn. braci i rodziców.

W zasadzie nigdy nie miałam jakiegoś specjalnego wyobrażenia mojej ceremonii. Chciałabym, żeby był to kameralny ślub tylko dla naszych najbliższych i przyjaciół. Kościelny u bodajże benedyktynów (specjalne życzenie mojej mamy). Co do sukni, biała i prosta mi wystarczy. Bukiet ślubny z tulipanów.

Mój wymarzony ślub? ha, mam 13 lat ale gdybym.. miała już o tym myśleć, sądzę, że podobają mi się szalone śluby. O czym mówię? Tylko ja, on i Las Vegas - tak, wiem dziecięce marzenia

Mój ślub będzie bajkowy a jego scenariusz napisałam już gdy miałam 12 lat, i się nie zmienił;) Będę miała prostą ale balową suknię ślubną, bez zdobień, kok i diadem. Moje najmłodsze kuzynki będą moimi druhenkami( teraz mają 2,3 lata więc tak za 4, 5 lat będą w sam raz), bedą sypały kwiatki. Na mszy będzie śpiewał chór, na wejście i wyjście. Do ołtarza poprowadzi mnie tata... a do slubu pojadę starym samochodem;) w sensie zabytkowym, a nie rozklekotanym;)

Nieważne jak, nieważne gdzie, ważne z kim

A skąd wiesz, czy ktoś nie chce takiego ślubu na 300 osób. Może o tym marzył? Czemu zakładamy, że jak ktoś zaprasza 300 osób to na pewno jest pod publiczkę. A jak zaprasza 30 to nie jest po publiczkę?

Tak się mówi, że ślub niepotrzebny, ale potem wychodzą jakieś kwestie, własność, kredyty i się okazuje, że czegoś nie można, bo nie ma ślubu. Wiesz, że jak Twój chłopak wyląduje w szpitalu to nikt nawet żadnej Ci informacji nie udzieli, bo nie jesteś rodziną? Teraz to może i nie problemy, ale na dłuższą metę trochę kiepsko.

Może i to pod publiczkę, ale ja bym tam chciała w ten dzień wyglądać jak księżniczka i mieć te wszystkie bajery.

Ja marzę o ślubie gdzie nie będzie zbyt dużo gości, jedynie Ci najbliżsi znajomi, rodzina. Jeszcze tak do końca się nad tym nie zastanawiałam, ale dla mnie robi różnicy jaki on będzie, ważne, żeby był z Ukochaną osobą.

Owszem, jestem jak najbardziej za ślubem kościelnym. Konkordatowym w zasadzie.
Ale z pewnością nie dopuszczę do dwóch rzeczy.

Raz - nie ma mowy, aby rodzice mi się do tego dokładali. Tak samo, jak nie chcę, żeby kupili mi mieszkanie czy coś w ten deseń. Chcę dojść do tego wszystkiego sama, aby nikt mi nigdy nie zarzucił, że "bez nas nie miałabyś tego i tamtego." Dziwię się nieco ludziom, którzy się godzą, aby ich dorosłe życie fundowali im rodzice. Taki oksymoron.

Dwa - totalnie nie widzę sensu w rozrzutności w ślubie i weselu. Po co mi suknia za grube tysiące, skoro włożę ją raz? ¯e pamiątka? Płytkie to myślenie, że kawałek szmaty ma być pamiątką po tak ważnym dniu. Sam ślub jest już taką pamiątką, nie potrzebuję kiecki tylko po to, aby szybko zrobić zdjęcia i wrzucić na fejsika/nk i chwalić się wokoło, jakąż to ja piękną kreację miałam. Strasznie to sztuczne.
Tak samo z lokalem, imprezą - po co wydawać na to cyfrę mocno pięciocyfrową? Znowu - żeby się pochwalić? I żeby z wielkimi rachunkami zostać dnia następnego?

Elegancka, skromna uroczystość. Prosta, schludna sukienka. A nie czynienie z tego widowiska cyrkowego.

Ja sobie wyobrażam mój ślub tak: cywilny, ja i Moja miłość, nasi rodzice, najbliżsi przyjaciele, skromna sukienka, później jakiś obiad w restauracji. To w końcu Nasz ślub, nie potrzebuję wielu ludzi do tego tylko chcę aby Ci najbliżsi z Nami byli. Po obiedzie też wolałabym żeby goście się rozjechali a My byśmy we dwoje to świętowali, mieć czas tylko i wyłącznie dla Nas.
Jedyne czego bym chciała tak "więcej" to fotograf bo bardzo bym chciała kiedyś móc pooglądać zdjęcia czy nagranie z tego wydarzenia.

Marzyłam o ślubie jako dziewczynka, teraz jako kobieta mam równiez o nim wyrobione zdanie.
Chciałabym nieduży ślub, najbliższych (rodzina i przyjaciele). Nie zaprosiłabym nikogo tylko dlatego, że tak wypada. Z 30 osób. Nie więcej.
Skromna, prosta sukienka, biała. Krótki welon, a w ręku białe piwonie
Po weselu wyjazd na tydzień, ie ważne gdzie, byle razem.