[opowiadanie] To tylko chleb. Młodzieżowe Forum Dyskusyjne e-Mlodzi.com

Młodzieżowe Forum Dyskusyjne e-Mlodzi.com Strona G��wna » Inne » Wasza twórczość » [opowiadanie] To tylko chleb.

Autor

Wiadomo��

blacklover

Hiper wymiatacz

dwie pasje.

Do��czy�a: 12 Gru 2010

Wys�any: 2011-03-26, 20:43 [opowiadanie] To tylko chleb.

Wszystko dość szybko się działo. Rozglądnął się nawet nie przystając. Prawą ręką poprawił kłębek, który niósł pod pazuchą. Długi, czarny płaszcz przykrywał zawiniątko, tak by milicja nie mogła go dostrzec. Było już późno, więc szybkim krokiem brnął przez szarość ulic, nie rozglądając się. Słońce ledwo przedostawało się przez gęstą pokrywę chmur, dlatego budynki sprawiały wrażenie szarych, brudnych i opuszczonych. „ W gruncie rzeczy – pomyślał – nawet, kiedy jest słoneczna pogoda, tak to wygląda, jakby w tym mieście żyły same trupy „. Niestety, taka była prawda. Wojna wypędziła z każdej duszy resztki optymizmu. Rok 1940 nie był dobrym rokiem. Czas mijał niespostrzeżenie, a paradoksem było, że dla każdego wlókł się jak ślimak.
Ludzie jednak byli dobrzy. Chcieli pomagać innym, mimo, że ich własne życie było zagrożone. Pragnęliby każdy w tym czasie, który nie był dla nich przyjemny, miał wspaniałe wspomnienia, doświadczenia, serdecznych ludzi przy sobie i uśmiech, przez łzy, lecz jednak uśmiech. Dowiodło to przekonaniu, że potrafić walczyć. Nie tylko z hitlerowcami, ale także z przytłaczającym bólem, natłokiem myśli, strachem o własne życie.
Grzesiek wiedział, że jego dni są policzone. Czym prędzej mijał skrzyżowania, by dojść jeszcze przed zmrokiem. Ulice zaczynały się wyludniać, gdy postawił nogę na progu domu, zegar na ratuszu wybił godzinę dziewiętnastą.
- Hip, hip, hurra – powiedział do siebie z ironią, po czym szybkim ruchem otworzył dębowe drzwi. W środku było równie ponuro jak na zewnątrz. Jednak było coś w powietrzu, co sprawiło, że na jego twarzy pojawił się uśmiech. Słychać było przytłumione rozmowy. Spod zamkniętych drzwi niepewnie prześwitywało światło bijące od tlącej się świecy. Odetchnął, gdy usłyszał głos swojej matki. Z roześmianą twarzą wkroczył do izby i dołączył się do biesiadników, którzy pragnęli zapomnieć o wydarzeniach z ostatniej nocy. Nikt nie podejrzewał, że powróci tak szybko.
- Synu! Wróciłeś! – zawołała zmartwiona mama, ze łzami w oczach.
- A myślałaś, że zostawię Cię bez pożegnania? – zażartował Grzesiek przytulając się do niej i kolejno witając siostrę, stryjenkę z córką i ojca. Ten jednak był wyczerpany. Ostatkiem sił wybełkotał: „ Dobrze Cię widzieć synu”, po czym zamknął oczy. Wszyscy wiedzieli, że głowa rodziny powoli przechodzi na tamten świat. Mimo wszystko powtarzał im, że powinni się cieszyć, bo to nie wojna go zabiła, lecz przyszła jego przyjaciółka ¦mierć, to i on musi odejść z nią. Ojciec miał poczucie humoru w najcięższych chwilach, potrafił znaleźć szczegół i wyolbrzymić go do takich rozmiarów, że jego rodzina się uśmiechała. Grzesiek i Marysia byli dobrze wychowanymi dziećmi. Wiedzieli, że matka będzie w ciężkim stanie, gdy ojciec umrze. ¦wiadomi tego przygotowali ją na najgorsze – ona i tak tkwiła przy łóżku trzymając go za rękę, jak za młodych lat.
Poprzedniej nocy, kiedy ktoś przyszedł po Grześka, wszyscy byli przerażeni, że już nigdy nie wróci. Wyglądało to dość strasznie, ale on dopilnowałby nikt się nie martwił. Sam jednak przeszedł wiele, by w ciągu jednego dnia wymknąć się nieznajomym i powrócić do domu. Czuł oddech przeciwnika na karku, mimo wszystko chciał chronić rodzinę i tą, która mieszkała w jego domu. A była to córka znajomych Leśnickich. Stary Leśnicki umarł jeszcze przed wojną, zostawiając dorastającą córkę. Zosia była całym oparciem dla matki po śmierci ojca. Mimo to i ta odeszła. Nikt na czas nie dostarczył jej leku. Umierała w wielkich cierpieniach, czego córka nie mogła znieść. Dziś wiedzielibyśmy, że ma grypę, jednak wówczas nikt nie był w stanie jej pomóc. Tak też dwudziesto dwu letnia Zosia została przygarnięta do Borowskich.
Gdy Grzesiek ścigał płaszcz i podawał kłębek matce, z za drzwi cichutko wysuwała się Zosia. Bała się, że znów ktoś po kogoś przyszedł. Kontem oka dostrzegła Grześka i czuła, że dusza jej się uśmiecha. Schowała się ponownie za drzwi i siedziała, tak by nikomu nie przeszkadzać i tam usypiała dwuletnią córkę Marysi. Nikt nie zauważył zmartwionej Zosieńki, bo wszyscy byli zaabsorbowani powrotem Grześka. On sam, gdy tylko usłyszał cichutkie skrzypienie drzwi, szybko obrócił wzrok i z oczekiwaniem wpatrywał się w nie. Czekał by ujrzeć tą pogodną twarz i szkarłatne oczy. Nim Zosia schowała się za zamkniętymi drzwiami, on rozpakował kłębek, w którym przyniósł dwa bochenki chleba i nakazał matce przygotować kolację. Zostawiwszy wszystko skierował się ku staremu, białemu przejściu. Chwycił klamkę i lekko pchnął. Do pomieszczenia wtargnął blaknący promień światła, tym samym oświetlając skupioną twarz Zosi. Włosy nagle stały się złote, a oczy tak szalenie szkarłatne, że Grzesiek mimowolnie się uśmiechnął. Starając się być cichym jak mysz, przemknął obok śpiącej siostrzenicy i przysiadł się do dziewczyny.
Długo trwała cisza między nimi. ¯adne nie wiedziało, co powiedzieć, mimo, że znali się od dziesięciu lat, równocześnie wpatrując się w oczy drugiego.
- Wróciłeś – po chwili szepnęła Zosia i opuściła wzrok.
- Tak – krótko odparł. – Nie mógłbym was wszystkich zostawić.
- Twój ojciec wiedział, że wrócisz – powiedziała w głąb ciemnego pokoju.
- Wiedziałem, że będzie we mnie wierzył. Nie mogłem go zawieść – sprostował.
- Owszem.
Za oknem dało się słyszeć bicie zegara ratuszowego. Dziewiętnasta trzydzieści. Już było ciemno, wiatr nie ustawał, mimo to, było spokojnie.
- Nie uważasz, że jest za spokojnie – zapytał po chwili ciszy.
- Cisza przed burzą – szepta.
Grzesiek poczuł łzę w oku. Bał się. Bał się o Zosie. Była mądrą i spostrzegawczą dziewczyną. Tym samym tak słabą i potrzebującą opieki. Ale myślał o całej rodzinie, o wszystkich, którzy są w potrzebie. Wiedział, że od kilku dni jego matka nie miała nic do jedzenia, dlatego nie zdziwił się, gdy zobaczył wyraz twarzy stryjenki wyciągając bochenki chleba. Jednak Zosia nie dawała po sobie poznać, że jest głodna. Nie domagała się jedzenia, nie prosiła o wodę. Siedziała cichutko i pomagała matce rodzeństwa. Od jakiegoś czasu, była jak jedna z nich, choć miała wyrzuty sumienia.
- Zosiu… - zaczął. – Choć zjedz z nami.
- Nie, nie potrzeba. Nie jestem głodna. Idź, pomóc matce, ja posiedzę jeszcze z małą – uśmiechnęła się i odwróciła wzrok.
Bezsilny wyszedł, wracając po minucie z dwoma kromkami chleba. Położył je na ziemi i wziął siostrzenicę z ramion dziewczyny, po czym podał jej kolację, a samemu trzymał śpiące dziecko.

***

Wszędzie błoto, nogi grzęzły z każdym krokiem, lecz ona ze wszystkich sił biegła przed siebie. Kątem oka dostrzegała drzewa, które mijała w biegu. Słyszała krzyki.
- Stój! Zatrzymaj się, bo strzelam! Kobieto, zatrzymaj się!
Nie reagowała na nie. ¦lepo wierzyła, że jej się uda. Trzymała chleb w dłoniach i biegła szarymi ulicami. Ostatnio ona i jej przybrana rodzina widziała chleb miesiąc temu. Postanowiła im pomóc. Chciała dostarczyć im chleb. Niestety przyłapali ją, co spowodowało, że musiała uciekać. Nie rozglądała się, spódnica plątała się jej pod nogami, ale nadal nie stawała.
Ni stąd, ni z owąd zatrzymał ją Grzesiek, który miał w oczach przerażenie.
- Dziewczyno! Coś ty zrobiła?! – krzyczał jej w twarz. – Coś ty zrobiła?!
- Ja.. Uciekajmy – dyszała, próbując wyrwać się Grześkowi. – Szybko! Choć!
Wziął chleb od Zosi i pociągnął, by pomóc jej biec. Jednak młodej dziewczynie brakowało już sił. Doganiali ich.
- Grzesiek, biegnij. Daj matce chleb – usiadła na ziemi. Było to z daleka od ulic, budynków czy ludzi. Spokojnie siedziała, łapiąc powietrze. – Biegnij. A ja tu zostanę. Nic mi nie zrobią. Wrócę.
- Dziewczyno! Oszalałaś. Oni Cię zabiją! – krzyczał zrozpaczony. Próbował ją podnieść, lecz ona opadała. Nie wiedział, co robić. Widział ich. Byli już blisko. Cieszyli się. £atwy łup. Mogą ją teraz zabić. On tego nie chciał. Pragnął by żyła. Odetchnął i spojrzał na ubrudzoną Zosię. Jej, niegdyś biała sukienka, teraz stała się brązowa. Błoto ubrudziło nawet rękawy. Pot sklejał jej złote włosy, w oczach miała łzy. Siedziała i się modliła. Wiedziała, że umrze.
W ułamku sekundy świat zatrzymał się. Słońce przestało dawać ten blask, co przed pięcioma minutami. Błękit nieba zrobił się szary, każdy śpiew ptaków ucichł. Wszystkie łebki małych zwierzątek wpatrywały się w siedzącej na trawie dziewczynie i chłopakowi, który z rozpaczą w oczach patrzył na nią. Wiatr, jak na rozkaz, umilkł. ¦wiat pozostawał w bezruchu, tymczasem Grzesiek przysiadł się do Zosi.
- Zostanę z Tobą – szepnął patrząc jej w oczy.
- Matka, ojciec… – zaczęła wyliczać. – Nie możesz.
- Muszę.
W tym czasie czarny samochód zatrzymał się dwadzieścia metrów od nich. Wyszedł z niego mężczyzna, który nie wyglądał na przyjaznego. Widząc chłopaka obejmującego płaczącą dziewczynę westchnął ironicznie.
- Zachciało Ci się szmato kraść, tak? – Przeszedł do bagażnika samochodu i wyciągnął z niego pistolet. – Wiesz, jaka jest tego kara, prawda? – Popatrzył na nich, ani drgnęli. – Sądzę, że wiesz – odpowiedział za nią, po czym napełnił magazynek.
- Jakieś ostatnie życzenie, kochani? – wciąż ironizował, bardzo go to cieszyło. Wiedział, że mu nie ucieknął. Chciał się z nimi pobawić. – Dobrze, to macie dwie minuty. Czas, start!
Zaniósł się donośnym śmiechem i oparł się o samochód, spoglądając na zegarek.
Grzesiek i Zosia wiedzieli, co się stanie. Za późno by uciekać. Za późno by Grzesiek wrócił do domu. Nie tracił czasu.
- Zosiu, dlaczego …? – chciał wiedzieć wiele, ale wiedział, że nie ma czasu. – Zosiu, Zosiu – powtarzał i przyłożył dłoń do mokrego od łez policzka dziewczyny. Gładził go i uśmiechał się przez łzy.
- Ty nie musisz umierać – szeptała zdyszana. – Tylko ja. Przepraszam. Przepraszam – wpatrywała się w jego oczy, szukając w nich pocieszenia i radości. To nie pomagało. Miała wyrzuty sumienia, że zabija, tak piękne oczy, tak odważnego człowieka.
- Muszę umierać. Razem z Tobą.
- Zostań tu, na ziemi. Ktoś kiedyś powiedział mi, że dwie dusze, które się kochają, powiązane są łańcuchem. Ten łańcuch nigdy się nie rozerwie. On naciąga się tylko, kiedy jedno odchodzi. Jest łącznikiem pomiędzy dwoma różnymi światami – mówiła coraz ciszej.
- Zosiu, nie mówiłem Ci tego nigdy, wiem, wybacz. Ale nie mogę tu być bez Ciebie. Kocham Cię, chcę umrzeć z miłości, z Tobą.
- Grzesiek… nie możesz – nie mogła więcej nic powiedzieć. Każde słowo tłumił gorzki płacz.
Usłyszeli ciche popiskiwania ptaszków. Zaczęły coś śpiewać. Ptaki roznosiły wiadomości, że dwoje kochających się, umrze.
- Kocham Cię – szepta i przytuliła się do jego piersi.
Chłopak podniósł głowę spłakanej Zosi i poczuł jej delikatne usta. Cała drżała, on również. Słyszeli śpiew ptaków, czuli na sobie promienie powracającego słońca. Czuli siebie nawzajem, wiedzieli, że od lat się kochali. Czekali na lepszy świat.
Strzał…
Strzał…

########
A tak po polsku, to sama nie wiem co to jest i czy ma jakiś sens.. ?

_________________
" Take a look to the sky just before you die. It is the last time you will (...) " \m/

Młodzieżowe Forum Dyskusyjne e-Mlodzi.com Strona G��wna » Inne » Wasza twórczość » [opowiadanie] To tylko chleb.

Odpowiedz do tematu

Forum m�odzie�owe e-Mlodzi.com

Panel logowania

Forum m�odzie�owe e-Mlodzi.com