Forum m³odzie¿owe e-Mlodzi.com

Emwrytura? Co to jest emerytura? Coś takiego jeszcze istnieje? Słyszałem plotki ale nie dowierzam... :p

To odległa wizja dopiero mam 20 lat.,ale chyba się obawiam starości.
Wiem jakim "szacunkiem" dziś darzy się starsze osoby..za 50 lat może być gorzej ,może być lepiej.
Zastanawiam się też, czy będę w stanie ogarnąć technologie przyszłości..he he.
Smutny temat.
Bardziej od starości ..nie chcę umierać.
Bądź co bądź..fajnie się tu żyje .

Myślę, że nie dożyję starości. Chciałabym umrzeć w wieku 33 lat.

oczadziałaś?!
co tak wcześnie?

_________________
You know who i am

Raczej nie planuje starości, i nie spodziewam się że dożyje takowego wieku,a nawet jeśli - nie przeraża mnie aż tak bardzo,trochę niepokoi,ale jest to nie tyle co nieuniknione ale możliwe,trzeba się z tym pogodzić, i nie zaprzątać głowy,szkoda życia : ).

Na co dzień staram się nie myśleć zbyt wiele o własnej starości. Tak naprawdę trudno mi ją sobie nawet, choćby w przybliżeniu, wyobrazić i ogarnąć - tak odległa jest to perspektywa. Do tego stopnia, że w głębi ducha zdaję się uznawać, iż nie warto się nią tak naprawdę przejmować i właśnie owa "zbywająco- lekceważąca obojętność" najlepiej zdaje się obrazować mój aktualny stosunek do tematu (przynajmniej na pierwszy rzut oka). Jeśli jednak już zdarzy mi się poświęcić jej chwilkę refleksji to myślom tym, a i owszem, towarzyszy obawa. Lęk, niepewność, ale także pewna, hmm... przykrość, a nawet obrzydzenie. Perspektywa znacznego obniżenia sprawności fizycznej (o potencjalnym spadku tej psychicznej nie wspominając) czy spore prawdopodobieństwo zapadnięcia na jedną z tych niezbyt ciekawych, przewlekłych chorób typowych dla wieku podeszłego zdecydowanie nie budzą mojego zachwytu, chodzi jednak również o świadomość, iż znajdujemy się już u schyłku życia i do ostatecznego końca nie pozostało wiele. I choć podobno u znacznej części ludzi starych obserwuje się syndrom albo dojmującego znużenia i wyczerpania życiem, albo jego spełnienia [śmierć zatem nie budzi w nich już takiego lęku jak w ludziach młodych], to jednak na chwilę obecną wydaję się sobie daleka od osiągnięcia stanu "pogodzonego czekania na koniec". O bardziej przyziemnych kwestiach związanych ze starością, typu emerytura czy zapewnienie sobie stałej opieki nie wspominając - tak naprawdę martwą mnie chyba o wiele bardziej niż wszystkie wcześniej wymienione kwestie razem wzięte.

Całkiem prawdopodobne jednak, że mimo wszystko nie będzie mi dane dożyć starości, więc na dłuższą metę nie muszę się nią chyba aż tak przejmować

Z jednej strony chciałabym dożyć starości. Z drugiej strony nie chciałabym być niesamodzielna.

Jak się będzie dbać o siebie to nie powinno być tak źle.
Bardziej od starości boję się jakiegoś raka, albo śmierci.
Boję się też duchów

chyba wtedy to juz będzie nam wszytsko jedno więc nie wiem

Nie boję się starości z racji na to, że postaram się w ogóle nie dopuścić do starości

_________________
"Nauka to nie tylko element wiedzy. To sposób myślenia i postrzegania rzeczywistości" - Carl Sagan

Nie boję się starości. Jestem jej ciekawa, ale bez stresu. Rodzice wychowali mnie tak, abym się nimi w starości opiekowała, więc wierzę że i ja wychowam tak mojego berbecia .

Boję się jedynie rozczarowań, które mogą pojawić się w okresie starości.

To jak będzie wyglądać nasza starośc w dużej mierze zależy od nas. Jeżeli będziemy o siebie dbać, prowadzić zdrowy tryb życia, na starość powinniśmy być całkiem samodzielni. Najgorszą rzeczą chyba jest być dla kogoś ciężarem. Poza tym czasy są dosyć łaskawe, medycyna postępuje, polepszają się warunki życia i starzy ludzie "trzymają się" coraz lepiej. Na przykładzie własnych dziadków to piszę. Wszyscy dawno przekroczyli 70-tkę. Babcia pracuje w instytucie i jest doktorem chemii, znakomicie sprawna zarówno umysłowo jak i fizycznie. Dziadek regularnie uprawia sport, podnosi ciężary, 10 km przebiegnie dwa razy szybciej niż ja
Takiej staraości bym chciała. A potem szybkiej nagłej śmierci, bez długoterminowej agonii pod śmierdzącą pierzyną.

Jasne że chcę! Być przewijanym przez atrakcyjne pielęgniarki...Okej, rozmarzyłem się.

Puknij siÄ™.

Powinieneś czuć zażenowanie, a nie podniecenie.