Autor
Wiadomo¶ć
Wysłany: 2009-02-23, 15:22 ABARAT
Co sądzicie o książce ABARAT? Czy wogóle ktoś ją czytał? Ja przeczytałam 2 części i jestem w szoku!!! To naprawde świetna książka, najlepsza jaką czytałam, a teraz są takie bzdety dla nastolatek czytane...
Mało kto czyta porządną fantastyke..
Mało kto czyta porządną fantastyke..
_________________
.::: Każdy potrafi być szczęśliwy, ale potrzeba człowieka z prawdziwym sercem, żeby stworzyć piękno z tego, co doprowadza nas do płaczu :::.
.::: Każdy potrafi być szczęśliwy, ale potrzeba człowieka z prawdziwym sercem, żeby stworzyć piękno z tego, co doprowadza nas do płaczu :::.
Wysłany: 2009-02-23, 15:26
zielonooki tygrys napisał/a:
Mało kto czyta porządną fantastyke..
PorzÄ…dnÄ…, znaczy siÄ™ jakÄ…?
Nie czytałem, ale chyba zachęcony postem u góry przeczytam
_________________
"I dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza, odbiorę wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała." Ez 36, 26
"I dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza, odbiorę wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała." Ez 36, 26
Wysłany: 2009-02-23, 15:32
Zachęcam 
!! Książka jest niesamowita według mnie 
Porządną? Nie umiem wyjaśnić... Chodzi o Książki, które pobudzają wyobraźnie.. takie które są jakby nie z tego świata
A nie bzdurne bzdety, ktĂłre z mĂłzgu robiÄ… wode!
!! Książka jest niesamowita według mnie
Porządną? Nie umiem wyjaśnić... Chodzi o Książki, które pobudzają wyobraźnie.. takie które są jakby nie z tego świata
A nie bzdurne bzdety, ktĂłre z mĂłzgu robiÄ… wode!
_________________
.::: Każdy potrafi być szczęśliwy, ale potrzeba człowieka z prawdziwym sercem, żeby stworzyć piękno z tego, co doprowadza nas do płaczu :::.
.::: Każdy potrafi być szczęśliwy, ale potrzeba człowieka z prawdziwym sercem, żeby stworzyć piękno z tego, co doprowadza nas do płaczu :::.
Wysłany: 2009-02-23, 16:53
zielonooki tygrys napisał/a:
A nie bzdurne bzdety, ktĂłre z mĂłzgu robiÄ… wode!
Masz racjÄ™! Wiele jest takich ksiÄ…ĹĽek dla nastolatek
_________________
Tylko w pochłaniającej wszystko pustce samotności, w ciemnościach zacierających kontury świata zewnętrznego można odczuć, że się jest sobą aż do granic zwątpienia, które uprzytamnia nagle własną nicość w rosnącym przeraźliwie ogromie wszechświata.
Tylko w pochłaniającej wszystko pustce samotności, w ciemnościach zacierających kontury świata zewnętrznego można odczuć, że się jest sobą aż do granic zwątpienia, które uprzytamnia nagle własną nicość w rosnącym przeraźliwie ogromie wszechświata.