Forum m³odzie¿owe e-Mlodzi.com

Trudno powiedzieć, że polska kinematografia jest jałowa i nie ma nic ciekawego do zaoferowania. W 1985 roku powstał film 'Kochankowie mojej mamy' w reżyserii Radosława Piwowarskiego. Przedstawia on życie matki i syna, ich codzienne zmagania. W rolach głównych Krystyna Janda, której gra aktorska to najwyższa półka oraz Rafał Węgrzyniak- mimo młodego wieku świetnie wykreował postać Rafała Traczyka. Film powstał na podstawie powieści Janiny Zającówny "Mój wielki dzień'. Warto wspomnieć, że muzykę do filmu skomponował i zagrał Seweryn Krajewski.

Co pisze filmpolski.pl:

"Rzadko w polskim kinie pojawia się tyle uczucia" - napisał po premierze "Kochanków..." jeden z krytyków. Wbrew tytułowi wszakże, głównymi bohaterami filmu Piwowarskiego są matka, syn oraz wspólna im obojgu potrzeba miłości. Ona jest kobietą o - oględnie mówiąc - niejasnej reputacji (sama nazywa siebie "dziwką"), bez stałej pracy i stałego mężczyzny. On - mimo że liczy sobie zaledwie 9 lat - wydaje się doroślejszy od swej rodzicielki. "Kochankowie mojej mamy" to film dwu znakomitych kreacji - Krystyny Jandy w roli matki i Rafała Węgrzyniaka, odtwarzającego postać syna. W opinii krytyki Janda stworzyła tu - jak dotąd - jedną ze swych najlepszych kreacji. Jej bohaterkę cechuje niezwykle złożona osobowość. Potrafi być delikatna i czuła, a zarazem przykra i wulgarna. Frymarczy swym ciałem, nieobce jej narkotyki i alkoholowe libacje, leki traktuje niemal jak żywność. Trudno jednak oprzeć się wrażeniu, że jest przede wszystkim kobietą zagubioną i samotną, budzącą raczej współczucie niż pogardę. Jej bujne życie erotyczno-uczuciowe to prędzej wynik strachu i panicznego poszukiwania życiowej stabilizacji, aniżeli przejaw moralnego upadku czy "gorącego" temperamentu. Takiej wizji postaci matki sprzyjał zresztą reżyser, często rezygnując z ukazania drastyczności obyczajowych i seksualnych. Część krytyki zaliczyła nawet utwór Piwowarskiego do żywego w połowie lat osiemdziesiątych nurtu "portretów kobiecych", reprezentowanego przez m. in. "Kobietę z prowincji" Andrzeja Barańskiego, "Kobietę w kapeluszu" Stanisława Różewicza czy dylogię Barbary Sass - "Dziewczęta z Nowolipek" i "Rajską jabłoń". ¦wietne recenzje zebrał też Rafał Węgrzyniak, wybrany z około 300 chłopców, ubiegających się o rolę w "Kochankach...". Młodocianemu aktorowi udała się rzecz bardzo trudna - połączenie dziecięcej naturalności i wrażliwości z niemal dorosłą mądrością i dojrzałością. Stworzył postać na przekór wszelkim schematom, a jednak w pełni wiarygodną. Nic dziwnego, że po premierze posypały się propozycje od kolejnych reżyserów. W "Kochankach..." Radosław Piwowarski ponownie dowiódł swej twórczej przewrotności. Nie dość, że z powodzeniem złamał następny szablon filmowej fabuły, to jeszcze sprzeniewierzył się zasadzie, wedle której po wielkim sukcesie trzeba zrobić przerwę i zebrać siły na nowe dzieło. "Kochanków..." zrealizował bowiem w zaledwie rok po debiutanckim "Yesterday", obsypanym pochwałami recenzentów i festiwalowymi nagrodami. Zgodnie z intencją reżysera fabuła "Kochanków..." jest prosta. Jej trzon stanowią perypetie matki i syna. Gdy ona wraca późno do domu po pełnym "przygód" wieczorze, on w milczeniu przygotowuje jej kąpiel i pomaga położyć się spać. Matka słabo odwdzięcza się za synowską dobroć. Woli kokietować kolejnych gachów, niż zadbać, by jej dziecko miało co jeść. W rezultacie Rafał podkrada w szkole kanapki innym dzieciom. Agresywnie reaguje też na dokuczające mu koleżanki, co skutkuje wyrzuceniem chłopca ze szkoły. Matka pociesza go jak może. Wkrótce przy pomocy pana Witka - jednego z przyjaciół mamy, Rafał znów może się uczyć. Jednocześnie chłopiec dostrzega, że Pan Witek w odróżnieniu od wielu innych "wujków" ma szansę stać się dla jego rodzicielki prawdziwą ostoją.


Ostatnio film został umieszczony na YT w 10ciu częściach.

http://www.youtube.com/watch?v=k2NkPy47StA
http://www.youtube.com/wa...feature=related
itd...

Nie oglądałam, nawet o nim nie czytałam...ale chyba zapowiada się nieźle;). Trzeba spróbować obejrzeć.

Film niesamowicie wzruszający, co kilka scen chwytający za serce tak bardzo, że nie da się nie uronić łezki
Kilkuletni chłopiec wylewający wódkę do zlewu przed matką, alkoholiczką, to wręcz dramatyczny obrazek. Film opowiada w zasadzie o codzienności w takim środowisku, jednak w sposób, którego my - ludzie wychowani w rodzinach, w których alkoholowego problemu nie było - nie znamy. Trudno uwierzyć w to, że istnieją dzieci z takich domów, które są rezolutne, dużo bardziej dojrzałe od innych rówieśników, które mimo wszystko kochają rodziców i są dla nich zrobić wszystko. Bo dla nas to jest przecież zwykła patologia.
Polecam film wszystkim, chociaż ostrzegam - bez chusteczek się nie obejdzie

...Aż sobie obejrzę drugi raz na tym youtube, a co.

ogladalam go kilkadziesiat razy, za kazdym razem robil na mnei takie same wrazenie, film na ewno jeden z lepszych polskich i na pewno dobrze ukazuje problemy w rodzinach.

Film wyjątkowo psychologiczny, społeczny. To był dobry film na tamte czasy.