Forum m³odzie¿owe e-Mlodzi.com

Oczywiście, że nie wystarcza. To nie jest kwestia związana z Twoją silną wolą lub jej brakiem.

Gwoli ścisłości, jeżeli zdecydujesz się na pomoc, będziesz miała kontakt z terapeutą, który nie koniecznie musi być psychologiem.

_________________
Drugs&hugs.

Jutro jest ta Pani, terapeutka uzależnień, w poradni. Zadzwonię i zapytam, czy pomaga też osobom z takim uzależnieniem i dam Ci znać na priv.

Nie byłam uzależniona, ale tak, cięłam się.

Nie wiem, czy jestem uzależniona, ale lubię to robić. To jest w chwilach złości. Raz było tak, że nie zapanowałam nad sobą i tak ucięłam się po udzie, że nosiłam bandaż i zmieniałam opatrunek. Mam jeszcze ten okropny ślad, jest duży. Teraz robię to z głową. To znaczy małe cięcia. Znikają po paru tygodniach. Robię to zdecydowanie wyżej ud, żeby nikt nie zauważył. Miałam czasami chwile radości kiedy wyrzuciłam to wszystko. Wtedy niestety znalazłam szkło. Teraz mam do tego specjalne pudełko. Przynosi mi to ulgę. To też kiedy mój chłopak zadaje mi ból, też przynosi ulgę.

Szczerze? Uważam że jest to jedna z najbardziej chorych rzeczy jakie człowiek może robić i przeraża mnie to, nie rozumiem tego, Gdyby Cin to robił to chyba pękłoby mi serce. Sam nigdy nie byłbym w stanie. To jest... brak mi słów wręcz.
CoÅ› czego nienawidzÄ™.

Dla mnie to jest choroba psychiczna i trzeba się leczyć, albo do izolatki... Jak można okaleczać własne ciało, które i tak jest słabe ???

Niewątpliwie nie jest to normalne. Dlatego takim osobom trzeba starać się pomóc, nie potępiać. Niestety pomóc jest trudno, bo najczęściej w ogóle nikt nie wie o tym co robią. Poza tym nie widzą w tym nic złego, dlatego nie chcą dać sobie pomóc. Autoagresja jest czymś strasznym, jak koszmarnie musi się czuć, człowiek, który już nawet nie potrzebuje się wyładowywać na kimś, ale na samym sobie? Niepojęte...

a ja polecam psychiatrę w pierwszej kolejności, psycholog nie jest od dawania rad. Psycholog też nie jest lekarzem, owszem, mógłby Cię wysłuchać, mógłby wyciągać z Ciebie to, co czujesz, mógłby wyciągać powody, dla których to robisz, ale on Cię nie wyleczy. Dlatego psychiatra w pierwszej kolejności. Psycholog również, przydałby Ci się ktoś taki, konieczna jest terapia. Wierz mi, sama sobie z tym nie poradzisz. NIE PORADZISZ.
Znajdź psychiatrę, potem znajdź psychologa. Pozbądź się uprzedzeń.

Miałam problem z okaleczaniem, teraz to robię sporadycznie. Nie pomoże Ci żaden człowiek, trzeba mieć silną wole i jak najdzie ochota na cięcie się trzeba znaleźć inne zajęcie, wmówić sobie, że jak się potniesz ciało będzie strasznie wyglądało i odstraszysz tym ludzi. Mi to pomaga.
Byłam u 2 psychologów i dawali jakieś śmieszne rady. Wizyty u nich jeszcze bardziej mnie dołowały.

Przez długi czas samookaleczanie było moim rozwiązaniem wszystkich problemów i ucieczką od nich. Lubiłam to robić i przynosiło mi to ulgę. Nie było to w moim przypadku uzależnienie, ale by przestać to robić potrzebowałam kogoś, kto sprawi że przestanę mieć na to ochotę i na szczęście taka osoba się pojawiła. Myślę jednak, że w przypadku osoby uzależnionej nie wystarczy ani sama silna wola, ani sama obecność bliskich, niezbędna jest pomoc specjalisty. A najlepiej specjalistów- psychiatry i psychologa.

beecia,
Witaj. Pisałaś o swoim problemie dość dawno, ale może nadal się z nim zmagasz. Mówiłaś o tym, że masz sporo znajomych, ale to oni zwierzają się Tobie, to co robisz jest bardzo szlachetne, ale zarazem może być bardzo obciążające, biorąc pod uwagę, że nie masz komu opowiedzieć o swoich problemach. Myślę, że rozumiem o czym mówisz, że wsród ludzi można czuć się samotnie. Mówiłaś, że czujesz niechęć do psychologów i specjalistów i nie chcesz do nich pójść. W takim razie specjaliści przyszli do Ciebie. Ja jestem co prawda pracownikiem socjalnym, ale w naszym zespole mamy także Ewelinę (pedagoga) i Anię (psychologa). Nieważny jest tak naprawdę tytuł zawodowy, ale to, że szczerze chcemy pomagać ludziom. Napisz do nas jeśli masz ochotę.

Jarek

Z jednej strony to straszna głupota i żaden sposób na rozwiązywanie
jakichś problemów, ale z drugiej może chociaż na chwilę pomóc.
Ja - tnę się. Tak regularnie od prawie 2 miesięcy, chociaż pierwsze
pojedyncze „próby” zdarzaÅ‚y mi siÄ™ 3 lata temu. Tudno jest z tym skoÅ„czyć, ciÄ™cie siÄ™ uzależnia. Pierwszy raz jest przerażajÄ…cy i fascynujÄ…cy, jak prochy, w ekscytacji i strachu robi siÄ™ coÅ› szalonego i niebezpiecznego. Na poczÄ…tku tnie siÄ™, bo jest sie smutnym, zdesperowanym, wnerwionym. Później czÅ‚owiek siÄ™ przyzwyczaja, i zaczyna ciąć siÄ™ ot tak, nawet bez powodu, bo staje siÄ™ to dla niego normÄ…. Ciężko odwyknąć, zwÅ‚aszcza, kiedy jest sie już znieczulonym na ból. Przychodzi moment, kiedy ciÄ™cie siÄ™ nie jest już sposobem na stres, rozÅ‚adowanie emocji
czy jaki tam kto miał początkowo powód - w pewnej chwili tnie się tylko po to, żeby
patrzeć na krew, żeby mieć bliznę, z nudów i przyzwyczajenia. Wtedy już jest źle.
Wychodzi że ze mną jest bardzo źle.