Forum m³odzie¿owe e-Mlodzi.com

Horacy "Do Torkwata. Oda wiosenna"
¦niegi się roztopiły i trawa odrasta na łąkach
na drzewach liściaste czupryny
ziemia siÄ™ zmienia w ozach opadajÄ…ce rzeki
biegną wśród brzegów urwistych

Gracja z dwiema siostrami nimfy to tańca prowadzi
zuchwale do pięt obnażona
Nie myśl o nieśmiertelności ostrzega cię ohbrót rzeczy
i rok i bystra godzina

Ciepłe zefiry wieją po wiosnie bedzie lato
zginie i lato zaledwie
jesień owoconośna jabłka rozrzuci po koszach
a potem zalegnie zima

Księżyc na niecie to znika to znowu się odradza
my kiedyś zstępukemy
tam gdzie położony Eneasz gdzie Tullus bogacz i Ankus
prochem jesteśmy i cieniem

Kto wie czy zechcą bogowie do liczby dni przeżytych
i dodac dzień jutrzejszy
Drapieżna dłoń spadkobiercy wszystko po tobie zagranie
prócz tego czym duszę nacieszysz.


I do tego wiersza mam polecenie, którego do końca sama nie wiem jak zrobić. O niby wydaje się być banalne ale jednak nie jest. ;d

Zadanie:
Scharakteryzuj obraz natury w tym utworze.

Z góry wielkie dzięki.

Hmm... szczerze mówiąc to nieco dziwaczny ten wiersz...
No chcialabym pomóc ale hmm... no nie wiem, autor opisuje tutaj cztery pory roku? Bo na początku mowa jest o wczesnej wiośnie potem znowu że nadchodzi lato a jeszcze później o jesieni no i na koniec zima.. Wydaje mi śie że autor przedstawia nam obraz realistyczny opisanej natury... ale nie sugeruj się tym zbytnio bo to wiesz.. nie jest takie 100%

W pierwszej strofie wiersza pokazany jest typowo wiosenny krajobraz. Jest mowa o topniejącym śniegu, świeżej, zielonej trawie. Przedstawiony jest też opis wiosennego drzewa, jego pierwszych pąków, pierwszych listków. Są opisane też "obudzone" po zimie strumienie, wijące się poprzez góry i doliny.
Druga strofa niewiele mówi o naturze. Możemy jedynie wywnioskować po fragmencie "Gracja z dwiema siostrami nimfy to taÅ„ca prowadzi”
zuchwale do pięt obnażona" iż jest już ciepło i rześko.
Trzecia zwrotka mówi o przemijaniu pór roku, a więc i lat. Niezbyt szczegółowe opisy złotej jesieni kojarzą sie autorowi z jabłkami, zima jest dla podmiotu przytłaczająca, natomiast lato krótkie i ulotne.
Czwarta strofa opowiada o przemijaniu ludzkiej natury, o księżycu, który symbolizuje upływ czasu (nie jestem pewna, czy idę w dobrym kierunku). Który w naturalny sposób ma nam zobrazować swoją wędrówką nasze życie.
ostatnia zwrotka opowiada o kruchości życia ludzkiego. O tym, iż nie jesteśmy w stanie przewidzieć, co będzie jutro. Jest również wezwaniem do cieszenia się naturą, póki jeszcze możemy ją oglądać.

Tak, wiersz jest o przemijaniu. Przedstawiając kolejne pory roku, zamykając je w powtarzający się cykl, a także za pomocą księżyca podmiot ukazuje nieuchronność przyszłego odejścia z tego świata. Zachęca do cieszenia się każdą chwilą, bo nigdy nie wiadomo, czy jutrzejszy dzień nadejdzie, czy może udamy się tam, gdzie spoczywa Eneasz (heros rzymski). Opisy są zmetaforyzowane, występuje motyw mitologiczny (nimfy), przyroda ukazana jako spokojna, harmonijna, biegnąca swoim własnym, niezmiennym tempem.

Dzięki Wam wielkie.

[ Dodano: 2009-10-15, 17:49 ]
"Pytania do Hioba " Anna Kamienska

Hiobie zachodzę w głowę
co ci pomogło przetrwać
jedna setna twoich klesk nieszczęść chorób
zdruzgotałaby każdego
można by rzec że zszedłeś
na samo dno niedoli
gdyby niedola ludzka mogła mieć dno

Będziesz wiecznym Hiobem
Hiobem powracajÄ…cym
symbolem nie zawinionego cierpienia
jakbyś już zawisł na krzyżu

Coś sobie powtarzał
gdy cię opuścili wszyscy
gdy wszystko straciłeś
i łaknąłeś tylko śmierci

Jak siÄ™ cierpi tak bardzo
jak się żyje z wątrobą poszarpaną
z pokÄ…zanym sercem
z wstrętem do sibie samego
Jak sie znosi życie
które już nie jest życiem

Hiobie od wszystkich moich pytań
wezbrałoby morze
jesteś dla mnie samą ciemnościa
niewiedzÄ… i zdumieniem
Ale każde pytanie moje milknie w drodze
jest jak ręka co by chciała
dotknąć twej dłoni
i zawisła w pół gestu
Boję się poruszyć twój ból
zarosły może niby pocisk w ranie

Dlaczego zdaje nam się że wiedza tkwi w cierpieniu
a nie w radości
Może to błąd perspektywy
Raczej za wesołymi by nam biegać
i pytać gdzie przyczyna ich radości
skąd mądrość śmiechu
Od nich się uczyć raczej
niż badać cierpiących
studiować męki chorych
jakby tam tkwiła prawda

Ty wiesz jak do nieszczęścia zbiegają się ludzie
Jest w tym coś więcej od pustej ciekawości
CharczÄ…cym konajÄ…cym zemdlonym
wydrzeć ich tajemnicę
wyszarpać z ich trzewi prawdę śmierciv Jak sie umiera
Tak jak się żyje
Najprostsi noszÄ… w sobie to przeczucie

Hiobie chciałabym cię tylko zapytać o jedno
Lecz to pytanie także
mogłoby cię zranić
Hiobie o nic już nie pytam
W twoich oczach
jak w młynie
jest więcej wody
niż w moich ustach ziarna pytań
¯egnaj

A Hiob odwrocił się
i szeptał Panie Panie

Nie będę zakładała nowego tematu bo to by bezsensu było. ;D Mam parę pytań do tego wiersza ale nie mogę sobie jedynie poradzić z jednym i byłabym wdzięczna gdyby ktoś mi pomógł.

A oto polecenie: Wypisz z tekstu wiersza epitety określające Hioba i przyporządkuj je poniższym interpretacjom:
A. określa aspekt cierpienia stale obecny, wpisany w cykl ludzkiej egzystencji
B. odnosi się do archetypu cierpienia niezależnego od czasu.

Z górywielkie dzięki.