Forum m³odzie¿owe e-Mlodzi.com

Przede wszystkim tego, że bedzie mi doradzał, a nie mnie oceniał. że nie wygada nikomu moich tajemnic i bede mogła na nieo liczyć.

Tylko bezwzględnej szczerości. Niczego więcej.

Wydaje mi się, że oczekuję od przyjaciół za wiele.
Przyjemne spędzanie czasu, lecz nie zawsze, jak się okazuje jest to przyjemne, na tyle niekiedy, iż zostaję przytłoczona jej ponurym klimatem.
Zwykle jest on uzasadniony.
Ja z natury człowiek smutny, muszę występować w roli pocieszycielki, tryskającej energią, pomimo czucia się, jak szmata.
Jestem bardzo egoistyczna, bo wymagam od niej, żeby zawsze cieszyła się ze mną. Śmiała.
Lecz w ostatnim czasie, o ile wykazywała to w umiarkowanym stopniu, było do zaakceptowania i mogłam sobie z tym poradzić, tak w ostatnim czasie nie wytrzymuję, zaczynam nią dosłownie telepać, ciągnąć za włosy. Krzyczeć . Bardzo niemiłe słowa padają.
Cóż bowiem począć, jeśli osoba, którą bardzo się ceni, dostrzega w sobie jedynie zło.
Bycie przyjacielem bywa trudne. Bycie przy kimÅ›

Żeby interesowali się moją osobą. Ja jestem przyjacielem matkującym, dlatego ode mnie dostają wiele uwagi.

Myślę, że po prostu bycia blisko, takiego "aktywnego", czyli wspierania w trudnych i nie tylko chwilach. Mam przyjaciela, o którym wiem, że mogę na nim stuprocentowo polegać (a on na mnie) i to jest wspaniałe uczucie, które jest ze mną cały czas :)

Lojalności, ale nie ślepej. Żeby mnie czasami postawił do pionu, a nie tylko przytakiwał. Zainteresowania. Pomocy. Wsparcia. Zaradności życiowej. Ale też musi być bardziej otwarty i rozgadany ode mnie, wtedy się uzupełniamy.

tego, na czym prawdziwa przyjazn polega. niestety to AÅ» za wiele.

tego, że będzie mnie wspierał i rozumiał. i że będzie lojalny i będzie miał dla mnie czas.

Mam przyjaciółkę!
Nucę jej pieśni kościelne, uspokajają ją.
Sama nie wiem, co to za pieśni, gdyż nie uczęszczam na mszę świętą, lecz ona wie.
Czasami z nią bywam, kiedy jest zimno. Ona klęczy i się modli. Ja wygodnie siedzę i wdycham zapach kadzidła.
Nie ma mi tego za złe.
Opowiadam jej historię miejsca-"a tu podobno objawiła się Matka Boża".
-"tak oczywiście, niedowiarku. Musiałaś dodać to swoje PODOBNO. O za to cię uwielbiam."

Więc rozbawiona tam, dalej kontynuuję, że jeden turysta zapakował sobie kawałek drewna do portfela. Więc może ona też chce.
Klepię ten skrawek drewna, jakby to był tyłek klaczy.
- wkrótce nie będzie co wkładać do portfela.
Odrywam ten kawałek kory i daję jej.
Ona się śmieje z wszystkiego, co robię. Z moich historii o świętych miejscach. Ale one są zmyślone, jak cholera. Zmyślam.
Spożywamy razem. Rozkładamy serwetki na kolanach.
Ja serwuję kawę w porcelanowych filiżankach, srebrna taca itepe. Ciągle rozmawiamy.
Rozmawiamy, nasze Tak. W tym samym momencie pada, wtedy wiem, że to bratnia dusza
Damy. Raz musiałam skorzystać z publicznej toalety. O boże! Ona pobiegła za mną. Tato powtarzał nam- tylko uważajcie.
Ten zapach prześladował mnie całą drogę.
Skórzana walizka upadła w błoto. Palę ostatniego papierosa, ona ją czyści.
Pyta się, czy zwariowałam.
Biegniemy, wsiadam do 10, choć to 18, A chciałam żeby to była 10, więc zobaczyłam 10, i dojechaliśmy na jakiś cholerny koniec miasta. Wracaliśmy taksówką. Kazała mi płacić za trasę.
Tego wymagam- niekończących się rozmów.
A kiedy płaciłam, to karta utknęła mi między siedzeniami. Taksówkarz mówi - dobrze, niech panie wysiadają. Nie muszą panie płacić.
Bo my tam przewracaliśmy siedzenia i wycieraczki. Ja machałam kartą i opowiadałam o świętych miejscach. I tak wyleciała z rąk. W końcu ona ją znalazła.
Na siedzeniu kierowcy!
Ale powiedziała, że nie zapłacimy. Ha! I on powiedział, że my - to wariatki.
I że nie chce naszej forsy.
Okej. Okej. Nie to nie.
Pytam się mojego brata, czy będzie z nami oglądał film.
Następnego dnia słyszę zarzut- czemu go nie zaprosiliście?
- on nie chciał, przysięgam( i przykładam rękę do serca)
To był film filozoficzny, on nie chciał tych bredni, tato.
- No tak, co on miał robić wśród dwóch filozofek.
Gha! Zaśmiałyśmy się diabolicznymi śmiechami. Gardłowymi.
Przegadałyśmy o tym filmie noc.

[ Dodano: 2017-02-17, 21:04 ]
Noc i jeden dzień.
My idziemy i rozmawiamy o Kancie(tak, tym Kancie).
Wymachujemy.
Ona mnie popycha. W śnieg. Wszyscy się do nas uśmiechają. Jemy lody zimą, idziemy tyłem, bo wiatr.

I to jest przyjaźń.

Żeby był wymyślony. Prawdziwi ludzie nie spełniają moich oczekiwań.
Cóż, jestem za bardzo wymagająca.

Żeby kiedy idziemy pod rękę, na moje: przeskoczmy tę kałużę.
Powiedział: dobra.
I skoczył wraz ze mną.
I nie pytał: po co. I nie mówił: jesteś nienormalna, dziecinna, puknij się w łeb, nie mówił tak, jak normalny człowiek, bo ma podobne poczucie rzeczywistości.
Po tym siÄ™ poznaje przyjaciela.
A na moje: zauważyłaś to?
Powiedział: Tak!
A w istocie chodziłoby o jakiś wiszący obraz. Czyli porozumiewanie się bez słów.
Na moje; czy masz ochotÄ™?
Odpowiada: tak, przeogromnÄ….
I nie muszę jej mówić, że chodzi o papierosy, lody czy pizzę.
Ona wie, o co właściwie obecnie chodzi.

To jest druga połówka.

Obecności, lojalności, ciepła, szczerości, bezinteresowności. Wiedzy, że pomoże kiedy będę tego potrzebowała. Zaufania, chociaż jak już wyżej ktoś pisał powątpiewam, że można ufać komuś w 100%, bo czy sami sobie możemy w 100% ufać?

Trzeba pamiętać, że w przyjaźni nie można tylko oczekiwać, ale też dawać wiele od siebie.

zebym mogl na nim polegac, zwrocic sie o pomoc itd.

lojalności, akceptowania że jestem jaki jestem, porządnego poczucia humoru i wspólnego chociaż częściowo światopoglądu