Forum m³odzie¿owe e-Mlodzi.com

Powiem wam, że z wiekiem człowiek nabiera takiej jakiejś mądrości życiowej i zaczyna rozumieć, że mieć rodziców to prawdziwy skarb i zaczyna ich szanować, ich poświęcenie. Dlatego staram się jak najbardziej im pomagać.

Ja z moimi rodzicami mam bardzo kiepski kontakt. Z tatą praktycznie w ogóle nie rozmawiam, chyba, że się kłócimy. On jest uparty, zawsze musi stawiać na swoim, a ja mam po nim charakterek więc nie ma mowy o normalnej rozmowie. Z mamą to rozmawiam najwyżej o szkole. Oni nic nie wiedzą o moim życiu i mam wrażenie, że nie obchodzi ich to. W wieku 12 lat wracałam do domu o 12 w nocy, a oni już sobie po prostu spali. Następnego dnia nawet nie pytali gdzie byłam, więc mam lajtowe życie, ale wolałabym żeby chociaż udawali, że się mną interesują.

Ja mam tak. Rodzice są po rozwodzie i mieszkam z ojcem i siostrą, często się z nimi kłócę, ale zawsze znajdzie się ten kompromis. Niestety, moja mama się wyprowadziła do innego bloku, ale na szczęście jeszcze mieszka w Działdowie. Widuję się z nią jak ona ma czas i ja, ale niestety kiedy ona ma wolny czas to ja mam naukę. Napisałam, że jeszcze mieszka w Działdowie, bo planuje się wyprowadzić do Francji, także nie będę jej widywać, chyba, że skype, ale też nie widzę rewelacji. Moja mama bardzo się wyluzowała, więc mogę jej o wszystkim mówić. Niestety, w Maju ona planuje tą wyprowadzkę.

Bardzo bym chciała mieć mamę i tatę przy sobie, ale no niestety, to Coś co było między nimi się wypaliło.

Mama - jest bardzo dobrze. Zawsze ma dla mnie czas. Nasze dobre kontakty mogą wynikać też z tego faktu, że uczę się nieźle, a o wszelkich niepowodzeniach mówię jej od razu. Ma luźne podejście. Kłócimy się tylko przy sprzątaniu.

Ojciec - nie przepadam za rozmowÄ… z kimÅ›, kto chucha na mnie alkoholem. Denerwuje mnie samym istnieniem.

Jak się układają nasze kontakty? Nie przeszkadzamy sobie nawzajem, czyli ja robię co chcę, a oni nie mają do mnie pretensji. Nie interesuję się mną i trochę mnie to boli, ale cieszę się, bo nie robią problemów z byle powodu, mam gdzie mieszkać i za co żyć.

_________________

Cytat:

Jeśli nie poczułeś co to znaczy kogoś stracić
Nie zrozumiesz tego bólu, który co dzień karci

Bywa różnie, są jakieś tam małe sprzeczki, nieporozumienia, ale ogólnie jest naprawdę dobrze. Cenię sobie moich rodziców i bardzo się cieszę, że mam właśnie takich, a nie innych.

Z mamÄ… na razie siÄ™ dogadujÄ™. Z tatÄ… nie bardzo.
Oboje denerwują mnie tym, że trochę nie zdają sobie sprawy z tego ile mam lat.
Dobrze, że mogę się czasem mamy poradzić w jakiejś ważnej sprawie. Tego oczekiwać od taty nie mogę.

Nie mam w rodzinie nikogo z kim mógłbym się dogadać.

Czasem mam wrażenie, że jestem inna. Głównie siedzę w domu, nie chodzę na imprezy, nie piję, nie palę, a jednak wszystko jest nie tak jak być powinno..Z matką nie rozmawiam, a jeżeli już do tego dojdzie to zazwyczaj się kłócimy.. Ojca miesiącami nie ma w domu, a gdy wraca na siłę próbuję nawiązać ze mną kontakt i nadrobić zaległości. Starając się załagodzić napiętą atmosferę wciska mi kasę i zadowolony z siebie pyta co u mnie.. To niestety nie wystarcza.

Ja mam z rodzicami dość dobry kontakt, przynajmniej z wierzchu. Nie narzekam na swoich rodziców, cieszę się, że są jacy są (pomimo tego że mają wady - ale kto ich nie ma?). Jeśli miałabym się do czegoś przyczepić, to chciałabym mieć z mamą bliższy kontakt, taki, że mogłabym jej powiedzieć dosłownie o wszystkim, a tak niestety nie jest, głównie z tego powodu, że ma długi jęzor. Z tatą natomiast mam nieco słabszy kontakt, w ogóle prawie z nim nie rozmawiam o problemach, a on sprawia wrażenie jakby jego rolą było tylko i wyłącznie utrzymanie materialne rodziny.

Co jak co, ale z rodzicami powinno się mieć jak najlepszy kontakt. Są z nami od chwili narodzin i dobrze by było złapać z nimi wspólny język. Osobiście mieszkam tylko z mamą, bo moi rodzice się rozwiedli. Tata mieszka 2 piętra niżej, praktycznie nie było sytuacji żebyśmy się nie dogadywali. Z mamą mam świetny kontakt i jestem z tego dumna. Może to dlatego że obie jesteśmy całkiem obiektywne i staramy zrozumieć się siebie nawzajem. :D

Ja mam tak samo. Z tatą rzadko się widuję więc taki byle jaki kontakt z nim mam ( stał się agresywny, od alkoholu) Z matką mam bardzo dobry, lecz czasami się trochę pokłócimy, ale szybko mija zła atmosfera między nami. Mam luzacką matkę i nie wstydzę się z nią nigdzie wychodzić, ani pokazać. Ona stara się być najlepsza dla mnie , ja staram się być najlepszy dla niej Mamie dużo pomagam, przez co jest bardziej szczęśliwa. Ona pomaga mi w nauce albo w trudnych sytuacjach :D Dziwie się niektórym co mają jakieś pretensje do swoich rodziców... I ich gatki ,że jak ukończą 18 lat to się przeprowadzą jak najdalej od rodziców.

Właśnie, ale większość moich znajomych tego nie rozumie, ehh niestety to ich życie

_________________

Jeśli nie chcesz mieć swego udziału w klęskach, nie będziesz go miał również w zwycięstwach.

Uwierz mi, czasem siÄ™ nie da.

Nie wiem jak nazwać mój kontakt z rodzicami. W każdym razie jest świetny, kiedy im wszystko pasuje, ale kiedy chciałbym zrobić coś po mojego jest już kłopot i kłótnia. Jak pewnie w większości. Ale i tak ich kocham, choć stosunek bardziej obojętny. Czasem przychodzi chwila, w której nie chcą mnie gdzieś puścić. Wtedy puszczam się sam. I jest OK.

Moi rodzice są starsi ode mnie o 43 lata, zupełnie inny świat, inne przekonania, różnica poglądów. Mam siostry w okolicach trzydziestki, z którymi w miarę dobrze się dogaduję, a z rodzicami... cóż, mój kontakt nie jest zły, ale mama jest straszną zrzędą, ciągle jej coś nie pasuje, ojciec codziennie powtarza mi, żebym przestała się malować (tusz do rzęs i podkład/korektor, wielka tragedia), nie rozumieją, że czasy się zmieniają, a ja też wyrażam przy nich swoje zdanie i twardo trzymam swoją stronę i w taki oto sposób powstają konflikty.
No i moja mama to straszna hipokrytka i uwielbia chwalić się, że dla niej to najważniejsza jest rodzina, a o swoje dba na końcu i że z niej taka prosta i skromna osoba, och ach, nie można z nią normalnie pogadać wyrażając odmienne zdanie niż jej, bo od razu traktuje to jak atak. Zwykły przykład - kupię jakąś rzecz, która jej się nie podoba i mówi mi to wprost - "o matko, jakie to brzydkie, fatalnie wyglądasz", na co ja odpowiadam, że takie rzeczy się teraz nosi i według mnie wyglądam całkiem przyzwoicie, na co ona obraża się i mówi "Tobie to zawsze naprzeciw, nie można nic powiedzieć, bo odwrotnie mówisz. Przecież bym Ci nie kłamała, jak źle to źle". Kompletnie nie rozumie, że mogę mieć inny gust. Gdy ona kupi jakąś rzecz i ja powiem, że mi się nie podoba - foch, ja to zawsze muszę źle powiedzieć, o nie. Irytujące do granic możliwości. Tak samo jak postawa "mów ciszej, bo co sąsiedzi pomyślą". Wrry. Mogłabym jeszcze wymieniać, ale po co. Za duża różnica pokoleń i tyle.

Albo mam omamy, ale przed chwilą odpowiadałam na takie pytanie...
Nie rozmawiam z nimi.